Een goede thriller/spionageroman. Ondanks de warrige schrijfstijl 4,5 sterren

'Ik weet niet meer wat de waarheid is'

Orléans, Gare des Aubrais, zondag 18 maart 2018.
Een oude vrouw in een auto.
Vermoord, met een gruwelijk detail :haar tong is uit haar mond gesneden. Zoals dat gebeurde met de verraders in de Tweede Wereldoorlog. Maar ook het aantal kogels – drie - en de plaats van de inslag – twee in de borst en een in voorhoofd- hebben een ongebruikelijke duiding. Een professionele liquidatie zegt inspecteur Rollo tegen Commissaris Inés Picaut, die de leiding heeft over het team van het onderzoek.
De naam van het slachtoffer: Sophie Destivelle.

Het is het begin van een weergaloze thriller annex spionageroman, die een behoorlijke lange aanloop nodig heeft om op gang te komen. De lezer moet daar doorheen om kennis te nemen van de situatie in 1944 in in bezet Frankrijk, in de Jura , waar de maquisards vanuit een ruig en onheilspellend landschap een verbitterde strijd voere in een kat en muis spel met de Duitse bezetters. Zij worden ondersteund vanuit Engeland , met droppings van materieel maar ook met mensen.
Na een slordige honderd bladzijden verandert de setting.
Het wordt buitengewoon intrigerend, spannend, boeiend.
Het was een smerige oorlog, smeriger dan je je kunt voorstellen, en die smerigheid ettert door. Zo zou je het boek kunnen afsluiten of wat misschien beter is, kunnen beginnen. Een soort waarschuwing aan de lezer om op te letten en niet alles te geloven wat hij onderweg in die reis door 500 bladzijden tegenkomt.
Wat doe je als inspecteur in 2018 als je aanvoelt dat niet iedereen de waarheid vertelt of het achterste van z'n tong laat zien? Hetzelfde geldt in 1944.
De lange aanloop is, achteraf gezien, nodig om een glanzend vervolg te krijgen, tot de laatste pagina toe. Het is een boek van verraad. De actiescènes zijn met dodelijk venijn beschreven, de lezer moet door of hij wil of niet, gevangen in de fascinatie van het moment

Tot slot dit. Dit is een boek voor de precieze en ervaren lezer. Dat komt mede door de complexiteit van het verhaal en het grote aantal namen, verklein-, nep- en bijnamen en aliassen. Op een gegeven moment heb ik maar snel een lijstje gemaakt in Keep. U bent gewaarschuwd. De snelle lezer wordt genadeloos afgestraft en raakt de draad kwijt en dat zou jammer zijn. Het is een bijzonder goede oorlogsroman, spelend in het schemergebied van de spionage, bedrog, verraad, wraak, complotten en contra spionage. Sophie Destivelle kent geen moraal. Kramme de Duitse commandant evenmin. Haar enige moraal is een Browning Hi-power.
Maar het is toch vooral een bijzonder eerbetoon aan de Franse ondergrondse, de maquis.
Manda Scott heeft zich bijzonder goed manier gedocumenteerd, zoals ook in haar nawoord wordt aangegeven. Haar schrijfstijl kan het beste beschreven worden als warrig. De lezer moet veelal zelf maar uitmaken wie er aan het woord is.
Waar is boek mee te vergelijken? ' De dag van de jakhals'?, ' De stille Amerikaan'?, ' De donkere kamer van Damokles'? Elke vergelijking gaat mank natuurlijk, elk monument heeft z'n eigen specifieke setting. Ondanks de minpuntjes:

4,5 sterren