goed debuut

Het boek wordt geschreven vanuit de ik-persoon en gaat over het leven als kind in een commune.
Één man, 4 vrouwen en 5 kinderen.
Er wordt uitgebreid beschreven hoe het eraan toegaat in de commune en je verwonderd je echt hoe mensen met hun eigen en andere kinderen om kunnen gaan. Hoe kunnen mensen zulke abnormaliteiten normaal vinden?! Vriendje Donnie van dezelfde leeftijd (8 jaar) is het enige wat het allemaal wat draaglijker maakt.
Het verhaal verteld vooral over Donnie en de ik-persoon.
Het is wat simpel geschreven maar als je bedenkt dat de verteller pas 8 jaar is, merk je toch dat ze al veel te volwassen zijn voor hun leeftijd. Hoewel vele dingen als normaal gezien worden, die het echt niet zijn, voelen ze toch zelf ook wel aan dat het niet helemaal klopt.
Op het moment dat je denkt dat ze “verlost” zijn, begint het hele verhaal eigelijk weer opnieuw, nu zelfs nog heftiger.
Het verhaal houdt op als het nieuwjaarsdag 1990 is en de verschrikkelijke jaren tachtig dus eindelijk voorbij zijn.
Hoe het afloopt, of verder gaat, dat blijft helaas gissen. Iets wat ik persoonlijk jammer vind aan een verhaal.
Wel krijg je op het einde nog een verrassende wending, die er voor zorgt dat je het boek eigelijk nog eens opnieuw wilt lezen.