Niet thrillerwaardig, wel zeer boeiend.

Recensie eerder verschenen op Vrouwenthrillers.nl
Bedankt Vrouwenthrillers en Boekerij voor het recensie-exemplaar.

Linda Green is in Nederland vooral bekend vanwege haar thriller Ik tel tot tien. Haar laatste woorden is haar negende boek. De van oorpsong Londense schrijfster schrijft al sinds haar dertiende en na een carrière in de journalistiek, pakte ze de fictieve pen op en begon met schrijven. Met veel succes. Haar laatste woorden gaat over vier generaties van vrouwen die een vreselijk geheim delen.

Nicola komt voor een groot raadsel te staan als haar oma op haar sterfbed vraagt om op haar baby's te passen. Ze denkt in eerste instantie aan de feeënbeeldjes die in de tuin staan en haar man James maakt de opmerking het niet al te serieus te nemen. Oma was al een tijd stervende en kan dus niet meer goed geweten hebben wat ze zei. Het zit Nicola toch niet helemaal lekker en als haar jongste dochter Maisie een 'feeën-botje' vindt in de tuin bij oma Betty wordt de hele boel op stelten gezet. Hierdoor kan Nicola ook haar oma niet tegemoetkomen met haar wens om in haar huis te gaan wonen. Toch neemt ze het heft in handen en gaat zelf op onderzoek uit. Tot haar afgrijzen vindt ze niet alleen nog meer botten, maar ook een schedel. Ze besluit de politie te bellen en zij nemen de zaak meteen hoog op. Maar niet iedereen is blij dat Nicola letterlijk en figuurlijk is gaan graven.

Het verhaal wordt grotendeels vanuit Nicola vertelt, maar wisselt af met passages van een onbekende jongedame en de brieven van William en Betty. Het duurde even voordat het duidelijk was wat het verband tussen deze personages is. Hetzelfde gelt voor een aantal gebeurtenissen. Wel blijkt dat deze personages uit een andere tijd komen en dat hun verhaal zich afspeelt ten tijde van de Tweede Wereldoorlog en ook later in de jaren '70. Haar laatste woorden is een fijn boek om te lezen, je zit er al gauw in en de onrust die Nicola voelt door de woorden van haar oma komt goed over. Toch is het boek geen thriller zoals het wordt omschreven. Het is een mooi verhaal, met een heftig thema, maar past beter in de categorie roman. Wel blijft het tot het einde intrigerend wat nou de waarheid is achter de botjes en wat het familiegeheim precies inhoudt, maar het was niet heel spannend zoals de achterflap doet vermoeden. Als roman zou dit boek zeker 4 of 4,5 sterren waard zijn, omdat het verhaal echt ontroerend is en alles op het einde ook op zijn pootjes terecht komt. Als thriller net aan 3,5 sterren.