Lezersrecensie
Sanders in de bocht, opnieuw
Saunders, George
Tien december/George Saunders; uit het Engels vertaald door Harm Damsma en Niek Miedema.-Amsterdam: Uitgeverij Podium,<2013>.-277 pagina's; 19 cm.
Vertaling van: Tenth of december.- New York: Random House, 2013.
ISBN 978-90-5769- 681-0
Na Lincoln in de bardo en Vos 8 kan Saunders voor mij niet meer stuk. Ook al vanwege zijn heel originele taalgebruik. Daardoor, door dat taalgebruik, de grappen en grollen, de spreektaal, kon ik het Engelse origineel, niet behappen. Maar de vertaling van deze verhalenbundel is goed te begrijpen. Saunders is meester in het korte verhaal (Ik begrijp dat hij ook een analyse schreef over de meesters van het Russische korte verhaalel))Hij weet, soms in enkele bladzijden, een sfeer en een omgeving, een maatschappelijke setting neer te zetten. Ik vind het mirakels.
In Puppy is dat bijvoorbeeld het verschil en het bijbehorende dédain in sociale klasse. De subtiele of minder subtiele tekenen daarvan en het zich meer voelen van de 'nette' moeder tov de slons die evenwel wel van haar kinderen houdt, ook van de meest moeilijke. Ik vond het prachtig en aangrijpend hoe, zoals in bijna elk verhaal, de clou pas helemaal aan het eind onthuld wordt.
In De Semplicadagboeken wordt een ontluisterend beeld ingericht van een maatschappij waarin het, in de strevende middenklasse heel normaal is om andere mensen, uit andere werelddelen, mensen met weinig middelen, als een soort decoratie in de tuin op te hangen aan een microlijntje dat door hun hoofden is bevestigd.
In het laatste verhaal, Tien december, vindt er een onbaatzuchtige ontmoeting plaats tussen een fantasierijk jongetje en een oude demente en breekbare man. Het is een sprookje van liefde en zorgen-voor, midden in de barre omstandigheden van hartje winter in een Canadees bos bij min 20.
Het is maar goed dat verhaal er ook in staat, zonder weeïg te worden, de stijl is gewoon erg goed en uitdagend. Want, de rest van de korte verhalen ademen een niet zo'n prettige sfeer. In Ontsnapping uit de Spinnekop schetst S een, hopelijk, scifi beeld waarin een variant van het Stanford prison experiment wordt uitgespeld. In naam van de wetenschap worden gevangenen blootgesteld aan verwoestende proeven, uitgevoerd door andere gevangenen. Gatver en Jasses.
Tien december/George Saunders; uit het Engels vertaald door Harm Damsma en Niek Miedema.-Amsterdam: Uitgeverij Podium,<2013>.-277 pagina's; 19 cm.
Vertaling van: Tenth of december.- New York: Random House, 2013.
ISBN 978-90-5769- 681-0
Na Lincoln in de bardo en Vos 8 kan Saunders voor mij niet meer stuk. Ook al vanwege zijn heel originele taalgebruik. Daardoor, door dat taalgebruik, de grappen en grollen, de spreektaal, kon ik het Engelse origineel, niet behappen. Maar de vertaling van deze verhalenbundel is goed te begrijpen. Saunders is meester in het korte verhaal (Ik begrijp dat hij ook een analyse schreef over de meesters van het Russische korte verhaalel))Hij weet, soms in enkele bladzijden, een sfeer en een omgeving, een maatschappelijke setting neer te zetten. Ik vind het mirakels.
In Puppy is dat bijvoorbeeld het verschil en het bijbehorende dédain in sociale klasse. De subtiele of minder subtiele tekenen daarvan en het zich meer voelen van de 'nette' moeder tov de slons die evenwel wel van haar kinderen houdt, ook van de meest moeilijke. Ik vond het prachtig en aangrijpend hoe, zoals in bijna elk verhaal, de clou pas helemaal aan het eind onthuld wordt.
In De Semplicadagboeken wordt een ontluisterend beeld ingericht van een maatschappij waarin het, in de strevende middenklasse heel normaal is om andere mensen, uit andere werelddelen, mensen met weinig middelen, als een soort decoratie in de tuin op te hangen aan een microlijntje dat door hun hoofden is bevestigd.
In het laatste verhaal, Tien december, vindt er een onbaatzuchtige ontmoeting plaats tussen een fantasierijk jongetje en een oude demente en breekbare man. Het is een sprookje van liefde en zorgen-voor, midden in de barre omstandigheden van hartje winter in een Canadees bos bij min 20.
Het is maar goed dat verhaal er ook in staat, zonder weeïg te worden, de stijl is gewoon erg goed en uitdagend. Want, de rest van de korte verhalen ademen een niet zo'n prettige sfeer. In Ontsnapping uit de Spinnekop schetst S een, hopelijk, scifi beeld waarin een variant van het Stanford prison experiment wordt uitgespeld. In naam van de wetenschap worden gevangenen blootgesteld aan verwoestende proeven, uitgevoerd door andere gevangenen. Gatver en Jasses.
1
Reageer op deze recensie
