De verloren kinderen

Ondanks de gemakkelijke schrijfstijl is het een zwaar boek.
We maken kennis met Rita en Rosie, twee zusjes die in een naoorlogse tijd met hun moeder Mavis te maken krijgen met hun 'nieuwe papa' Jimmy.
De echte vader van Rita en Rosie is in de oorlog gestorven en om niet alleen achter te blijven klampt Mavis zich vast aan een man die gewelddadig is en een hekel heeft aan haar kinderen. Wanneer ze zwanger raakt en Jimmy vraagt haar te trouwen, stemt hij in maar dan moeten de meisjes weg. In een vlaag van verstandsverbijstering ondertekend ze een document waarmee ze afstand doet van haar kinderen.

Vanaf daar begint een rollercoaster van nog veel meer ellende. Rita en Rosie komen in een tehuis terecht waar het woord 'liefde' niet bestaat.
Bijna ieder personage in het verhaal is er op uit om het hen zo zuur en moeilijk mogelijk te maken. De meeste personages zorgen ervoor dat je een hekel aan ze krijgt. Het enige wat de meisjes willen, is bij elkaar te kunnen zijn in een wereld waar ze alles al is afgenomen, en zelfs dat wordt ze ontnomen zodra ze het weeshuis betreden.
De rots in de branding van het verhaal is oma Lily die alles op alles probeert te zetten om haar kleinkinderen terug te krijgen uit een oneerlijk systeem.

Ik vond het boek persoonlijk echt wat te duister. Op een gegeven moment was er al zoveel ellende geweest, dat zodra er een keer iets positiefs gebeurde ik er eigenlijk op zat te wachten wanneer het kleine beetje geluk de grond in geboord zou worden. Het boek is op een gegeven moment ook wel wat te langdradig, maar door de makkelijke schrijfstijl ben ik er wel doorheen gekomen.
Alles bij elkaar vond ik het wel een goed verhaal, maar ik ben nu wel aan een luchtig, gezelliger verhaal toe.