Fyrrlannor

Dit is het tweede deel van Bloed van Aldych. De hoofdpersoon is Ferr'han, de zoon van Argadwyn. Hij is vijftien en ontvangt zijn Klearách. Zijn krachten beginnen zich nu goed te ontwikkelen. Niet alleen zijn Aldych kracht maar ook die andere kracht, zijn Wyddych kracht. Hij droomwandelt steeds vaker naar die andere wereld, naar Fyrrlannor. En daarbij ontdekt hij dat de Aldych in Llychfyllyd en de Wyddych in Fyrrlannor eigenlijk bij elkaar horen, dat ze elkaar nodig hebben. Maar is dat wel zo? Want waarom is iedereen zo bang voor de duistere magie die zou overheersen?

Dit boek geeft net als het eerste deel een strijd binnen de hoofdpersoon weer. Moet je je krachten onderdrukken en voor een kant van je zijn kiezen of moet je je hele wezen met zijn verschillende kanten omarmen? Wat is het gevaar als een van beide gaat overheersen en te machtig wordt?

Bij het vorige boek liep ik constant tegen vragen op, de wereld was voor mij niet concreet genoeg, te zweverig en te onwerkelijk. Dat had ik in dit boek weer, al vond ik het beter te volgen, misschien juist doordat ik deel een ook gelezen had. Er worden veel vreemde namen gebruikt voor rituelen en plaatsen, in beide werelden weer anders, maar toch is er een overeenkomst. Dat was verwarrend.

De familie komt in dit boek beter tot zijn recht, er worden verklaringen gevonden voor het feit dat de Wyddych in Fyrrlannor bijna geen macht meer bezitten. Welke macht dat was en waar de magie dan voor gebruikt wordt, blijft voor mij nog steeds onduidelijk. Toch heb ik het idee dat dit een goed verhaal is, hoewel ik er niet zoveel mee kan werd ik wel meegesleept door de gebeurtenissen.