En toen kwam hoofdstuk 27. Het kortste hoofdstuk uit het boek. Maar ook het hoofdstuk dat mij het meest wist te emotioneren....

Vierhouten, juli 1943
Mentje de Vries is samen met haar vader op het land, wanneer er plotseling een hoop kabaal te horen is bij hun boerderijwoning. “Platliggen, Mentje, achter die bult gras. En verroer je niet, tot ik je kom halen”, zegt haar vader terwijl hij terug gaat naar hun huis. Mentje weet dat er mensen op hun zolder verstopt zitten, onderduikers, Joden. Maar die zullen toch niet zoveel herrie maken? Toch blijft Mentje in het gras liggen. Totdat de zon onder is en vader nog steeds niet terug is gekomen. Dan besluit Mentje naar het huis te gaan, waar haar grote angst uitkomt. Zowel vader als de familie Friedman is nergens te bekennen.

Bosveld, Zuid-Afrika
Tinus’ opa heeft alles verkocht, de magere koeien, het land en de boerderij. Samen met de bijwoners, malle Simon en zijn vrouw, zijn ze vertrokken naar een rijtjeshuis in Johannesburg. Maar Tinus weet het zeker: “Ooit zal Buffelspoort weer in handen van een Van Jaarsveld zijn.” Maar hier heeft hij wel geld voor nodig. Daarom besluit hij zijn droom achterna te gaan, hij gaat bij de parachutisten. Hiervoor wordt hij niet zomaar toegelaten. Hij moet eerst een zware soldatentraining volgen. Maar hij geeft niet op en mag naar de Britse luchtmachtbasis. Daar is de opleiding nog veel zwaarder, maar ook hier weet hij stand te houden. Totdat de dag aanbreekt dat hij eindelijk mag deelnemen aan een echte operatie: Operatie Market Garden. Maar deze operatie verloopt totaal niet zoals gepland.

Het meisje uit het verscholen dorp is een prachtige roman die gedeeltelijk gebaseerd is op waargebeurde feiten. Mentje, in het verhaal net 11, weet dat ze niet veilig is op de boerderij nu haar vader is opgepakt en vlucht naar meneer Von Baumhauer, een advocaat waarover ze haar vader wel eens heeft horen praten. Hij zorgt ervoor dat ze kan onderduiken in het Pas-Opkamp. Een geheim dorp in de bossen van Nunspeet, dat echt heeft bestaan. De schrijfster Irma Joubert heeft het personage Mentje de Vries verzonnen, maar alle mensen die ze in het Pas-Opkamp heeft ontmoet, hebben echt bestaan. Omdat het uiteindelijk niet veilig genoeg is voor Mentje, moet ze naar Arnhem. De gebeurtenissen die daar hebben plaatsgevonden, zijn ook op waarheid gebaseerd.

“Ik ben een onderduiker in Pas-Opkamp midden in de Soerelse bossen, aanvaardt ze na een paar weken. Meneer Von Baumhauer zal vader vinden, dat moet ze geloven. Maar zolang vader nog niet terug is, is zij gewoon het zoveelste kind dat in de klauwen van de oorlog is geraakt en nu moet zien te overleven.”– Irma Joubert

Het boek is ruim 500 bladzijden dik. Maar wat een prachtig verhaal heeft Irma Joubert geschreven!
In het begin vond ik het verhaal vooral heel interessant om te lezen. Ik heb zelf het verscholen dorp bezocht en dat had veel indruk op mij achtergelaten. Tijdens het lezen zag ik de bewoners van het Pas-Opkamp zo voor me en kon ik mij heel goed voorstellen hoe het leven daar er toen uitgezien moet hebben. Irma heeft van Mentje de Vries zo’n levend personage gemaakt, dat ik haar nooit ga vergeten.

Het verhaal is vooral door de ogen van Mentje geschreven. Hierdoor is het taalgebruik eenvoudig en passend bij een jong kind. Maar je merkt ook al heel gauw hoe een kind van die leeftijd door de gebeurtenissen in de oorlog al gauw heel groot moet zijn! Tegen het einde wordt ze weer meer een “meisje”, maar ze is voor altijd getekend door alles wat ze heeft meegemaakt. Ik heb grote bewondering voor alles wat ze heeft gedaan en hoe ontzettend sterk en dapper ze was.

““Waarom huil je dan niet? Dat doen vrouwen toch altijd als er iemand is gestorven?” Ze zoekt naar woorden die de beperking van de taal overstijgen, maar er bestaan geen woorden waarmee je je verdriet voor een ander begrijpelijk kan maken. Toch probeert ze het. “Mijn verdriet is te groot. Het zit zo diep dat er geen tranen voor zijn.””– Irma Joubert

De rol van Tinus was in het begin niet heel duidelijk en zijn verhaal vond ik in het begin ook niet heel aantrekkelijk. Misschien ook omdat het verhaal van Mentje steeds de overhand had. Maar Irma Joubert heeft in het boek alle verhaallijnen zo bij elkaar gekregen dat uiteindelijk alles duidelijk wordt en ik ook Tinus begon te begrijpen en respect had voor zijn gemaakte keuzes.

Irma Joubert wist mij vanaf het begin met het verhaal te boeien. Hoe verder ik in het boek kwam, hoe moeilijker ik het weg kon leggen. Ik ben geen snelle lezer, daardoor heb ik vele nachtelijke uurtjes doorgebracht in dit boek. Omdat ik wilde weten hoe het verder zou gaan met het verhaal.
En toen kwam hoofdstuk 27. Het kortste hoofdstuk uit het boek. Maar ook het hoofdstuk dat mij het meest wist te emotioneren. Ik wilde dat ik even bij Mentje kon zijn, om een arm om haar schouders te kunnen leggen en haar zeggen dat ze niet alleen is. Dat is toch wel heel erg knap van de schrijver, wanneer je als lezer zo dicht bij het personage komt.

Het meisje uit het verscholen dorp is het tweede deel van een drieluik. Eerder is het boek Hildegard verschenen. Beide boeken kun je los van elkaar lezen. Maar er is wel een rode draad: Zuid-Afrika.
Helaas is deel 3 nog niet verkrijgbaar. Maar Irma Joubert verklapt wel dat in dit laatste deel, dat rondom Charles is geschreven, alle personages nog een keer bij elkaar komen. Ik kijk er heel erg naar uit.

Ik waardeer dit boek op 5 sterren.

Kijk voor nog meer leuke recensies op boekenblog indeboekenkast.com