Lezersrecensie
Wanneer je erin begint, lees je hem zo uit!
1939 – 1944
Vivienne krijgt een evacuée toegewezen, Pearl, een Joods meisje uit Londen. Nu het in Londen niet veilig is, worden de kinderen elders ondergebracht, zoals in Vivi’s woonplaats Leicester. Stiekem verheugt ze zich er eigenlijk wel op. “Misschien komt er een kind – eentje maar – bij ons wonen!” Maar hoe zal haar echtgenoot reageren? Ze weet hoe Edmund hierover denkt. Maar gelukkig is hij toch vaak afwezig. Hij is veel in zijn schuurtje of heel ergens anders. Tegenwoordig weet Vivi niet waar hij eigenlijk is. Maar wat Vivienne niet had bedacht, was dat met de komst van het meisje haar herinneringen van vroeger aan de Grote Oorlog naar boven zouden komen. En met deze herinneringen ook de pijn over de genomen keuzes in haar leven en de gevolgen hiervan.
1914 – 1925
“Brittannie Klaar voor de Oorlog! Hoera!”
De oorlog schokte ons wakker. Mannen, groot, klein, dun, dik, rijk of arm, allemaal stonden ze in de rij voor het rekruteringskantoor. Ook de neef van Vivienne, Richard, meldde zich aan. Edmund wist echter nog niet of hij zich wel wilde aanmelden.
Vivienne droomde van een huwelijk met Edmund. Maar hij moest haar dan natuurlijk wel eerst vragen. Haar zus Olive had het echter niet zo op Edmund. Volgens haar kon ze wel een veel betere man krijgen.
Dan wordt er op een ochtend een telegram afgeleverd. “o nee, het slechtste nieuws dat je je kon indenken.” Richard is omgekomen. Vijf maanden na de begrafenis komt Olive thuis met een idee. Een plan dat ze samen met haar zus wil uitvoeren: zich aanmelden bij de FANY’s om gewonde militairen met gevaar voor eigen leven te gaan verzorgen en ophalen van het front. Zo komt het dat Vivienne in 1915 samen met haar zus op een ambulance gaat rijden. Wanneer ze getuige is van een neerstortend vliegtuig, weet ze de piloot uit de brandende cockpit te redden. “hij had donkere krullen, een mooi gebit en een glimlach die de binnenkant van de groezelige ambulance verlichtte.” Ze is op slag verliefd, maar ook net verloofd met Edmund.
Ik hoor bij jou is een prachtige roman die zich afspeelt tijdens zowel de Eerste als de Tweede Wereldoorlog. In het boek lees je afwisselend over de gebeurtenissen die in het leven van Vivienne hebben plaatsgevonden. Elk hoofdstuk begint met een jaartalaanduiding, hierdoor weet je precies waar je je in het verhaal bevindt. Het verhaal gaat over Vivienne, maar ook het leven van haar zus Olive komt helemaal aan bod. Stukje bij beetje geeft het verhaal haar geheimen prijs en kom je erachter waarom het leven is gelopen zoals het gelopen is.
Ik heb erg genoten van dit boek. Lizzie Page heeft een fijne schrijfstijl waardoor ik vanaf het eerste hoofdstuk in het verhaal werd gezogen. In het begin was ik vooral benieuwd naar het verhaal dat zich tussen 1939-1944 afspeelde. Maar verderop in het boek werd het verhaal uit de periode 1914-1925 steeds interessanter. Tegen het eind vielen alle stukjes op hun plaats, al zag ik als lezer bepaalde situaties wel aankomen. Dit was verder niet erg voor het verhaal.
Met 400 bladzijden is dit zeker geen dun boek. Maar wanneer je er eenmaal in begint te lezen, lees je het eigenlijk zo uit.
Lizzie Page heeft met Ik hoor bij jou haar derde boek geschreven. Kenmerkend aan haar boeken is dat ze over de Eerste Wereldoorlog gaan en dat de vrouwen de hoofdrol hebben. Vrouwen hebben in de oorlogen belangrijke rollen gespeeld. Maar hun bestaan is lange tijd weggeschreven uit de geschiedenis. Met deze boeken wil Lizzi Page een poging doen hen er weer terug in te schrijven.
Sommige personages hebben echt bestaan of hun verhaal is gebaseerd op een waargebeurde geschiedenis. Het is zeker de moeite waard om tijdens het lezen even naar het schilderij van Olive Mudie-Cooke’s In an Ambulance: a VAD lighting a cigarette for a patient te googelen. Het verhaal voelde al echt aan, maar na het bekijken van de schilderijen en het beluisteren van “Keep the Home Fires Burning”, is het boek alleen nog maar echter geworden.
Ik verheug mij erop om meer boeken van Lizzie Page te mogen lezen en waardeer dit boek dan ook op 5 sterren.
“Voor mij is Joods-zijn meer iets cultureels, denk ik. Een gedeelde geschiedenis, gemeenschap, waarden, eten zelfs.” Hij lachte in zichzelf, maar op zijn gezicht verscheen een gekwelde uitdrukking. “Joden hebben het op dit moment erg moeilijk. In zware tijden, zoals nu, krijgen degenen die anders zijn vaak de schuld of worden tot zondebok gemaakt. Wij komen dan altijd goed van pas.” – Lizzie Page
Kijk op www.indeboekenkast.com voor nog meer recensies.
Vivienne krijgt een evacuée toegewezen, Pearl, een Joods meisje uit Londen. Nu het in Londen niet veilig is, worden de kinderen elders ondergebracht, zoals in Vivi’s woonplaats Leicester. Stiekem verheugt ze zich er eigenlijk wel op. “Misschien komt er een kind – eentje maar – bij ons wonen!” Maar hoe zal haar echtgenoot reageren? Ze weet hoe Edmund hierover denkt. Maar gelukkig is hij toch vaak afwezig. Hij is veel in zijn schuurtje of heel ergens anders. Tegenwoordig weet Vivi niet waar hij eigenlijk is. Maar wat Vivienne niet had bedacht, was dat met de komst van het meisje haar herinneringen van vroeger aan de Grote Oorlog naar boven zouden komen. En met deze herinneringen ook de pijn over de genomen keuzes in haar leven en de gevolgen hiervan.
1914 – 1925
“Brittannie Klaar voor de Oorlog! Hoera!”
De oorlog schokte ons wakker. Mannen, groot, klein, dun, dik, rijk of arm, allemaal stonden ze in de rij voor het rekruteringskantoor. Ook de neef van Vivienne, Richard, meldde zich aan. Edmund wist echter nog niet of hij zich wel wilde aanmelden.
Vivienne droomde van een huwelijk met Edmund. Maar hij moest haar dan natuurlijk wel eerst vragen. Haar zus Olive had het echter niet zo op Edmund. Volgens haar kon ze wel een veel betere man krijgen.
Dan wordt er op een ochtend een telegram afgeleverd. “o nee, het slechtste nieuws dat je je kon indenken.” Richard is omgekomen. Vijf maanden na de begrafenis komt Olive thuis met een idee. Een plan dat ze samen met haar zus wil uitvoeren: zich aanmelden bij de FANY’s om gewonde militairen met gevaar voor eigen leven te gaan verzorgen en ophalen van het front. Zo komt het dat Vivienne in 1915 samen met haar zus op een ambulance gaat rijden. Wanneer ze getuige is van een neerstortend vliegtuig, weet ze de piloot uit de brandende cockpit te redden. “hij had donkere krullen, een mooi gebit en een glimlach die de binnenkant van de groezelige ambulance verlichtte.” Ze is op slag verliefd, maar ook net verloofd met Edmund.
Ik hoor bij jou is een prachtige roman die zich afspeelt tijdens zowel de Eerste als de Tweede Wereldoorlog. In het boek lees je afwisselend over de gebeurtenissen die in het leven van Vivienne hebben plaatsgevonden. Elk hoofdstuk begint met een jaartalaanduiding, hierdoor weet je precies waar je je in het verhaal bevindt. Het verhaal gaat over Vivienne, maar ook het leven van haar zus Olive komt helemaal aan bod. Stukje bij beetje geeft het verhaal haar geheimen prijs en kom je erachter waarom het leven is gelopen zoals het gelopen is.
Ik heb erg genoten van dit boek. Lizzie Page heeft een fijne schrijfstijl waardoor ik vanaf het eerste hoofdstuk in het verhaal werd gezogen. In het begin was ik vooral benieuwd naar het verhaal dat zich tussen 1939-1944 afspeelde. Maar verderop in het boek werd het verhaal uit de periode 1914-1925 steeds interessanter. Tegen het eind vielen alle stukjes op hun plaats, al zag ik als lezer bepaalde situaties wel aankomen. Dit was verder niet erg voor het verhaal.
Met 400 bladzijden is dit zeker geen dun boek. Maar wanneer je er eenmaal in begint te lezen, lees je het eigenlijk zo uit.
Lizzie Page heeft met Ik hoor bij jou haar derde boek geschreven. Kenmerkend aan haar boeken is dat ze over de Eerste Wereldoorlog gaan en dat de vrouwen de hoofdrol hebben. Vrouwen hebben in de oorlogen belangrijke rollen gespeeld. Maar hun bestaan is lange tijd weggeschreven uit de geschiedenis. Met deze boeken wil Lizzi Page een poging doen hen er weer terug in te schrijven.
Sommige personages hebben echt bestaan of hun verhaal is gebaseerd op een waargebeurde geschiedenis. Het is zeker de moeite waard om tijdens het lezen even naar het schilderij van Olive Mudie-Cooke’s In an Ambulance: a VAD lighting a cigarette for a patient te googelen. Het verhaal voelde al echt aan, maar na het bekijken van de schilderijen en het beluisteren van “Keep the Home Fires Burning”, is het boek alleen nog maar echter geworden.
Ik verheug mij erop om meer boeken van Lizzie Page te mogen lezen en waardeer dit boek dan ook op 5 sterren.
“Voor mij is Joods-zijn meer iets cultureels, denk ik. Een gedeelde geschiedenis, gemeenschap, waarden, eten zelfs.” Hij lachte in zichzelf, maar op zijn gezicht verscheen een gekwelde uitdrukking. “Joden hebben het op dit moment erg moeilijk. In zware tijden, zoals nu, krijgen degenen die anders zijn vaak de schuld of worden tot zondebok gemaakt. Wij komen dan altijd goed van pas.” – Lizzie Page
Kijk op www.indeboekenkast.com voor nog meer recensies.
1
Reageer op deze recensie
