Bult is diepzinnig in zijn eenvoud

Een jonge en een oude vrouw en een slanke man, wonen apart maar ook samen, op een Bult. Ze wandelen op en af, ze glijden met de fiets naar beneden. Ze ondergaan het leven, vanop hun Bult. Maar ze staan ook bij het leven stil, met of zonder woorden. Het verhaal verspreidt de krachtige boodschap: dat er heus gezwegen mag worden, wanneer je er niet over wil praten.

Ik vind het prachtig hoe de auteur mij onderdompelt in fauna en flora. Met haar levensbeschouwelijke pen beschrijft ze de ervaringen en emoties van de personages. De gevoelens van de oude vrouw worden geprojecteerd in het natuurlijke, bijvoorbeeld in een boom die groot en sterk moest worden. Hoe Marieke De Maré het leven van haar personages verbindt met de natuur, vind ik knap.

Planten en bomen worden met hun specifieke naam genoemd. Soms ken ik deze niet, maar het stoort me niet tijdens het lezen. De knikkers zijn voor mij ook heel herkenbaar, elk met hun eigen kleur en naam. Dit roept nostalgie bij mij op, het maakt alles tastbaar. Het verhaal bouwt in alle eenvoud op, in het begint lijkt het op pure poëzie. Ik word op geen enkel moment losgelaten door de spanningsopbouw. Onopvallend, heel automatisch word ik meegesleurd in het leven van deze drie bultbewoners, hun verleden, hun planten en hun dieren.

Marieke De Maré maakt met Bult een connectie met mijn leven, ontegensprekelijk met het leven van iedere lezer. Ze brengt open en eerlijk de thema’s van het leven aan bod: eenzaamheid, angst, loslaten, en in het bijzonder: verlies en rouw. Ze slaagt erin om mij persoonlijk aan te spreken, om mij te verbinden met haar verhaal.

Bult ademt eenvoud uit.
Het maakt dit boek bijzonder.