Prachtig boek met een lach en een traan

Dames op de Herengracht is een roman over 3 vrouwen. In de jaren 70 ontmoeten ze elkaar tijdens een schildercursus in Griekenland en jaren later besluiten ze om met zn 3en in een grachtenpand aan de Herengracht te gaan wonen. De 3 vrouwen hebben doen elkaar een belofte, ‘We gaan hier verticaal in en er pas horizontaal weer uit”. Aangezien er nog een appartement over is komt daar ook een man wonen. Zodra de man er komt wonen is het gedaan met de rust. Helaas wordt bij 1 van de 3 dames dementie geconstateerd wat zorgt voor veel zorg en ook schuldgevoel bij de andere dames. Kunnen ze zich aan de belofte houden of toch niet…
Het eerste deel van het boek is geschreven uit perspectief van Dorine, het 2e deel uit naam van Dolf. (de heer des huizes) Tijdens het lezen van het boek heb ik echt moeten lachen, de manier van schrijven was erg goed. Er zit best wat humor in en toch heb ik ook een traantje moeten laten. Het stukje dat Dorine een nieuwe heup kreeg vond ik geweldig. Maar dat Julia dementie kreeg en het verloop daarvan, daar heb ik echt wel even bij moeten slikken. Wat ik erg jammer vond was dat Lily wat op de achtergrond bleef, je leerde haar minder goed kennen. Het eerste stuk is geschreven uit perspectief van Dorine, het 2e deel vanuit Dolf en doordat Julia dementie kreeg leerde je haar ook vrij goed kennen. Jammer dus dat Lily wat op de achtergrond bleef, al had ik het idee dat zij haar mannetje wel stond en zich wel redde.

De cover is echt prachtig, een foto van de Herengracht, de boom die het leven symboliseert en die mooie bloemen op de voorgrond maken het af. Dit is echt een boek die ik in de winkel vast zou pakken en zou gaan bekijken.