Raar, beklemmend en eigenlijk heel triest

Erika verhuist samen met haar man en twee kleine kinderen van Amerika naar Genève. Ze ziet de toekomst rooskleurig tegemoet maar heeft niet gerekend op het isolement waarin ze terecht komt. Ze heeft geen baan, spreekt de taal niet en is continu alleen met de kinderen aangezien haar man een drukke baan heeft en altijd wel is. Het rooskleurige plaatje wordt het niet, Erika “verzuipt” en sluit zich steeds vaker met de kinderen op in het appartement.

Dit is het meest rare boek wat ik ooit gelezen heb, als ik het niet “moest” lezen voor de leesclub had ik het niet uitgelezen. Na het lezen van de synopsis dacht ik een verhaal te gaan lezen over een vrouw/moeder die hard vecht voor haar nieuwe bestaan in een vreemd land. Ik was nieuwsgierig hoe ze dat zou doen. Maar van vechten was geen sprake, ze gleed af en “verzoop”, ik kon alleen maar denken hoe dan en kom op toch, maar Erika kon het niet. (Ze hoorde me vast niet ;) ) Doordat de namen afgekort waren met alleen de voorletter bleven de hoofdpersonen op afstand, ik kreeg er niet een echte band mee wat toch toch wel passend bij het verhaal.

Een raar boek maar het verhaal was eigenlijk heel triest.