Middelmatige politieroman

Een politieroman over een vermoorde au pair, over een vrouw die niet wil accepteren dat haar man de mogelijke dader is en over een belangrijke getuige die vlucht naar het platteland. Dat komt allemaal op het bordje terecht van de vrouwelijke rechercheur Jillian Blom; een kwieke dertiger met besognes op relationeel gebied, want haar man heeft de biezen genomen bij de geboorte van hun geestelijk gehandicapte kind. Haar zoektocht focust zich het meeste op de getuige Viola en het grote geheim dat zij met zich meedraagt. Zou zij zelf de dader zijn, of is er een andere verklaring voor haar terughoudende gedrag?
Het stille kwaad lijkt in alles op zoveel andere politieromans dat het nooit van de grond komt als een volstrekt eigen ervaring. We hebben het allemaal wel eens eerder gelezen en soms ook vele malen beter uitgewerkt dan hier het geval is. Daarbij heeft Nanne een schrijfstijl die bestaat uit simpele zinnetjes, opgedeeld in korte hoofdstukjes van drie tot vier bladzijden. Deze ietwat kinderlijke manier van schrijven maakt dat er nergens een diepgang in het geschrevene ontstaat. Daar is simpelweg niet de benodigde ruimte voor.
Hoofdpersonage Jillian Blom is best aardig gevonden als de moeder van een gehandicapt kind, maar andere karakters tegenover haar voelen vooral wezenloos aan. Ze lijken te bestaan omdat de schrijver dat wilde voor zijn verhaallijn en niet omdat ze zich nestelen in het hoofd van de lezer door hun levendige aanwezigheid. De kritieke punten maken deze roman dan ook tot iets wat nergens boven de middelmaat uitsteekt. Het leest lekker weg en het is redelijk amusant, maar daarmee is alles gezegd.