Venetie, een stad van verval, geweld, armoede en... liefde

Matteo Strukul is een Italiaanse schrijver van historische fictie, soms met een klein knipoog naar actie en spionage. Zijn boeken zijn – zoals hij zelf aangeeft – een mix tussen nauwkeurige, historische feiten en fictie, verteld in een ouderwets aandoend taalgebruik, bewust gebruikt om het effect van een historisch roman te versterken. Verder ontbreekt het in de boeken van Strukul niet aan de liefde en hartstochtelijke verwikkelingen, intriges, verraad, dood, martelingen en inquisitie.  

Dat alles vindt de lezer in De liefdes van Casanova in overvloed. In de omlijsting van prachtig en bedwelmend Venetië van de 18e eeuw speelt het verhaal van de notoire vrouwenversierder Casanova zich af, op zijn zoveelste missie om een vrouwenhart te breken. Maar de missie is deze keer extra gelaagd, de intriges groot en niet te overzien, de vrouwelijke tegenstaander geslepen, gevaarlijk en allesbehalve eerlijk. Achter de fluwelen gordijnen staat de staatsinquisiteur al handenwrijvend te wachten op de eerste de beste mogelijkheid om die schurk Casanova in de boeien te slaan en vergeten te laten worden in een van de donkere spelonken die Venetië rijk is. Of beter nog, gezien de interesse van Casanova in alchemie en de occulte kabbala, direct op de brandstapel gooien.  

Giacomo Casanova is een fascinerend figuur die, net als zijn brother-in-crime Don Juan, al vele grote schrijvers heeft geïnspireerd. Ondanks het feit dat zijn beeltenis zijn ongelooflijke successen bij vrouwen maar weinig ondersteunt (in De liefdes van Casanova wordt zijn uiterlijk dan ook zwaar geflatteerd), is Casanova de geschiedenis ingegaan als synoniem voor vrouwenversierder, een avonturier van formaat, occultist en schrijver, wier memoires een interessant hetzij zeker niet nauwkeurig beeld weergeven van het tijdperk waarin hij leefde.  

In De liefdes van Casanova bezorgt een dienstmesje Casanova een boodschap, waarin hij wordt verzocht om de Oostenrijkse gravin Margarethe von Steinberg te ontmoeten. Zij confronteert hem met een uitdaging die voor Casanova onmogelijk is om te weigeren. Maar gravin Von Steinberg heeft verborgen plannen en bedoelingen, en wanneer blijkt dat zij contacten onderhoudt met Oostenrijks-Hongaarse keizerrijk, worden Giacomo Casanova en zijn uitdaging in de vorm van beeldschone Francesca meegetrokken in een levensgevaarlijk spel vol complotten en verraad.  

Mogelijk het sterkste kant van De liefdes van Casanova is de portrettering van Venetië in al haar verdorven schoonheid. Ook al haalt Strukul bij lange na niet de sfeervolle en duistere kwaliteit van bijvoorbeeld Dood in Venetië (Der Tod in Venedig, Thomas Mann, 1911), is zijn weergave van de stad verdienstelijk. Gebruikmakend van aanwezigheid van de inquisitie, gekostumeerde bals, martelingen, terechtstellingen en alom aanwezige liefde (al dan niet verboden), lukt het Strukul om een levendig en geloofwaardig beeld te schetsen van de stad en haar inwoners.  

Het verhaal zelf is met verve en vaart geschreven, maar kent zeker in de amoureuze verwikkelingen een hoog Bouquetreeks-gehalte. Een en ander is versterkt door de bewust gekozen ouderwets aandoende taal van de auteur zelf. Waarschijnlijk hebben vertaalsters Esther Smit-Schiphorst en Nicoline Streng de richtlijn van de auteur opgevolgd, met als resultaat een ietwat pompeuze, sterk omschrijvend stijl van vertellen met rijk gebruik van bijvoeglijke naamwoorden. (Taal)puristen onder de lezers wenden zich geschrokken af van de overvolle pagina’s.  

De liefdes van Casanova is een prettig leesbaar roman voor de liefhebbers van opulente historische vertellingen met veel romantische (want verboden) liefde, geheimen en actie.