Lezersrecensie
Meeslepende tragedie
Maggie O’Farrell brak in 2020 internationaal door met haar historische roman Hamnet. Ze won met hiermee onder andere the Women’s Prize for Fiction. Het huwelijksportret is haar elfde boek en stond op de shortlist van Waterstone’s book of the year 2022.
De roman begint met een historische noot over de vijftienjarige Lucrezia di Cosimo de’Medici, die in 1560 met de hertog van Ferrara trouwde en een jaar later stierf aan bloedvergiftiging. Al snel deden er geruchten de ronde dat ze was vermoord door haar echtgenoot, Alfonso II d’Este. Maggie O’Farrell speelt met deze laatste gedachte en in het huwelijksportret beschrijft ze het gefictionaliseerde verhaal van Lucrezia de’Medici.
Lucrezia groeit op in Florence, als derde dochter van de groothertog. We leren haar kennen als een slim en getalenteerd kind, vurig en opstandig, maar met een leven dat zich grotendeels binnenskamers afspeelt. Ze voelt zich verwant met de gekooide wilde tijger, die haar vader onder het Palazzo houdt. Af en toe weet ze te ontsnappen aan de dagelijkse lessen door te dagdromen. Ze is stil en heeft het talent om zich onopvallend rond te bewegen in het paleis, waarbij ze onopgemerkt andere mensen kan bespieden. Haar overige momenten van vrijheid vindt ze in de schilderkunst. Door haar huwelijk worden twee machtige families met elkaar verenigd (het huis van Toscane en het huis van Ferrara). Zijzelf komt onvoorbereid en zonder steun van haar familie terecht in de klauwen van een dominante man met twee gezichten. Zij heeft één belangrijke taak te vervullen, het produceren van een erfgenaam van de Ferrara dynastie.
Maggie O’Farrell maakt gebruik van de weinige bronnen die er zijn over het korte leven van Lucrezia. Deze geven echter geen compleet beeld van haar leven. O'Farrell wijkt af en toe af van de historische werkelijkheid en verplaatst gebeurtenissen en locaties om het verhaal aan kracht te laten winnen en gaten in het verhaal te vullen. Hiermee creëert ze levensechte personages en een geloofwaardige plot.
Met grote precisie en details beschrijft de auteur het Italiaanse landschap met paleizen en kerken en de gebruiken aan het hof in de Renaissance, wat zorgt voor een prachtig tijdsbeeld, maar ook voor enkele langdradige passages. Langzaam en zorgvuldig wordt het verhaal opgebouwd. Hoewel je weet dat Lucrezia niet aan haar noodlot kan ontsnappen, wordt er tot het einde spanning opgebouwd en blijf je meeleven en hopen tegen beter weten in.
Het huwelijksportret is een tragisch verhaal dat niemand onberoerd laat, wonderschoon en poëtisch beschreven.
De roman begint met een historische noot over de vijftienjarige Lucrezia di Cosimo de’Medici, die in 1560 met de hertog van Ferrara trouwde en een jaar later stierf aan bloedvergiftiging. Al snel deden er geruchten de ronde dat ze was vermoord door haar echtgenoot, Alfonso II d’Este. Maggie O’Farrell speelt met deze laatste gedachte en in het huwelijksportret beschrijft ze het gefictionaliseerde verhaal van Lucrezia de’Medici.
Lucrezia groeit op in Florence, als derde dochter van de groothertog. We leren haar kennen als een slim en getalenteerd kind, vurig en opstandig, maar met een leven dat zich grotendeels binnenskamers afspeelt. Ze voelt zich verwant met de gekooide wilde tijger, die haar vader onder het Palazzo houdt. Af en toe weet ze te ontsnappen aan de dagelijkse lessen door te dagdromen. Ze is stil en heeft het talent om zich onopvallend rond te bewegen in het paleis, waarbij ze onopgemerkt andere mensen kan bespieden. Haar overige momenten van vrijheid vindt ze in de schilderkunst. Door haar huwelijk worden twee machtige families met elkaar verenigd (het huis van Toscane en het huis van Ferrara). Zijzelf komt onvoorbereid en zonder steun van haar familie terecht in de klauwen van een dominante man met twee gezichten. Zij heeft één belangrijke taak te vervullen, het produceren van een erfgenaam van de Ferrara dynastie.
Maggie O’Farrell maakt gebruik van de weinige bronnen die er zijn over het korte leven van Lucrezia. Deze geven echter geen compleet beeld van haar leven. O'Farrell wijkt af en toe af van de historische werkelijkheid en verplaatst gebeurtenissen en locaties om het verhaal aan kracht te laten winnen en gaten in het verhaal te vullen. Hiermee creëert ze levensechte personages en een geloofwaardige plot.
Met grote precisie en details beschrijft de auteur het Italiaanse landschap met paleizen en kerken en de gebruiken aan het hof in de Renaissance, wat zorgt voor een prachtig tijdsbeeld, maar ook voor enkele langdradige passages. Langzaam en zorgvuldig wordt het verhaal opgebouwd. Hoewel je weet dat Lucrezia niet aan haar noodlot kan ontsnappen, wordt er tot het einde spanning opgebouwd en blijf je meeleven en hopen tegen beter weten in.
Het huwelijksportret is een tragisch verhaal dat niemand onberoerd laat, wonderschoon en poëtisch beschreven.
3
Reageer op deze recensie
