Iedereen verwerkt het op een andere manier.

Voor verdriet heeft niemand tijd van Monica Haak, is een boek dat niet voor iedereen weggelegd is. Deze bevat onderwerpen die kunnen triggeren zoals: rouw, zelfverminking, laag zelfbeeld, enz.

Het verhaal gaat over Liv en Emerald. Beide tieners die een groot verlies hebben geleden. Liv verhuist naar de andere kant van het land, waar ze Emerald ontmoet. Haar nieuwe vriendin worstelt met haar eigen problemen en heeft het langs haar zijde moeilijk om de draad op te pakken. De twee groeien naar elkaar toe, hoop op een betere toekomst geeft, door de geheimen die ze allebei meedragen, komt hun vriendschap tot onevenwichtigheid.

Vanaf pagina 1 zit ik gezogen in het verhaal van Liv en Emerald. Beide meisjes hebben raakvlakken die op totaal verschillende manier tot uiting komen. Ik kon het boek niet wegleggen doordat ik telkens het vervolg wilde weten op het einde van een hoofdstuk.

Voor mij ging het lezen goed, omdat de schrijfstijl van Monica Haak naast beeldend ook echt en realistisch is. Het is niet saai, integendeel. Wat het wel is, dat het emotioneel pittig kan zijn voor de lezer omdat je gehecht raakt aan personages. Dit had ik nu bij dit boek.

Ik vind het goed dat we precies te weten komen hoe de personages zich voelen. De emoties komen in het verhaal zeer goed tot uiting. Er is niets taboe in dit boek wat het puur en realistisch maakt.

Emerald is een personage die zich somber en vooral alleen voelt.
Liv is een personage die ondanks het leed, het goede in zaken ziet.

Ik kan concluderen dat dit boek niet voor iedereen weggelegd is, maar dat er wel mooie boodschappen gegeven worden in het verhaal.