Blijven hopen, elke dag opnieuw en opnieuw

Zonder Natascha vertelt het verhaal over een moeder die wacht, hoopt, gelooft dat haar dochter terugkomt.

Op 2 maart 1998 verdwijnt in Oostenrijk een 10-jarig meisje, Natascha. Zomaar uit het niets tijdens haar wandeling naar school. Rond 17u diezelfde dag dringt het tot Brigitta Sirny Kamusch door dat haar dochter niet zal thuiskomen. Acht jaar later op 23 augustus 2006 vlucht een 18 – jarig meisje uit een huis in een buitenwijk van Wenen. Ze gaat naar de politie en zegt dat ze Natascha heeft. Diezelfde dag komen moeder en dochter bij elkaar, ze zijn herenigd.

Haar dochter zal niet dezelfde zijn als toen, door de gebeurtenissen die gepasseerd zijn. Ze proberen beide koste wat het kost met elkaar om te gaan. Niet altijd even simpel.

Ik heb respect voor beide vrouwen. Beiden zijn het vechters op hun eigen manier.

Dit verhaal is zeer emotioneel, hoopgevend en vooral erg.

Het is erg dat de moeder beschuldigd wordt van zaken die niet gebeurd zijn, dat ze een media item geworden is zonder dat ze het wil, dat ze bedrogen wordt met informatie, enz.

Het moet een tijd geweest zijn dat erg moet zijn voor haar. Niemand wil dit meemaken en helaas is dit soms realiteit. Hoe erg het ook is.