Barker weet lezer te vermaken

Horen, zien en zwijgen, het in 2019 verschenen eerste deel van de trilogie rond rechercheur Sam Porter, betekende de grote doorbraak van de Amerikaanse auteur J.D. Barker. De rechten van dit boek zijn verkocht voor zowel film als televisie. Vijf jaar eerder debuteerde hij echter al met Forsaken, een horrorthriller die in de Verenigde Staten, Groot-Brittannië en Canada zeer succesvol was en waarmee hij genomineerd werd voor een aantal prijzen. In 2020 ging hij een samenwerkingsverband aan met James Patterson en een jaar later werd de standalone De beller op lijn vier uitgebracht.

Als succesvol presentatrice van een praatprogramma op een New Yorkse radiozender is Jordan Briggs wel wat gewend en ze kijkt er daarom niet van op dat Bernie, een van de bellers, live een spelletje met haar wil spelen. Hij wil dat ze kiest voor een Uber of een taxi. Niet lang nadat Jordan haar keuze heeft gemaakt, vinden er zeven ontploffingen plaats. Terwijl de diverse hulpdiensten in actie komen, hangt Bernie alweer aan de lijn om zijn spel voort te zetten. Ondertussen probeert de politie hem te traceren en willen de miljoenen luisteraars die daar getuige van zijn weten wie het spel gaat winnen.

De beller op lijn vier begint met een realistische en levendige beschrijving van de chaotische ochtendspits op Madison Avenue. Jordan Briggs, uit wier perspectief een van de verhaallijnen wordt verteld, bevindt zich daar middenin. Haar live-uitzending staat op het punt van beginnen en de vraag is of ze het aanvangstijdstip gaat halen. De paar hectische minuten die ze nog heeft, worden goed in beeld gebracht. Het zijn overigens niet alleen deze scènes die de lezer zo voor zich kan zien. Net als de subplot met Jordan, is de verhaallijn met Cole Hundley – een om dubieuze redenen tijdelijk tot verkeersagent gedegradeerde rechercheur – bijzonder beeldend geschreven.

Omdat het verhaal vanuit hun perspectieven wordt verteld, draait het daarin vooral om Jordan en Cole, het personage dat daarentegen het meest intrigeert is Bernie. De lezer wil niet alleen weten waarom hij Jordan heeft uitgekozen om zijn spel mee te spelen, hij is ook nieuwsgierig naar zijn beweegredenen. Maar het fascinerendst is de manier waarop hij de radiopresentatrice weet te bespelen. Hoewel ongeveer halverwege de plot duidelijk wordt waarom Bernie tot zijn daden gekomen is, heeft dat geen nadelige invloed op het verhaal. Dat blijft onveranderd spannend, onder andere omdat de onverwachte ontwikkelingen en de actie die daar in veel gevallen uit voortvloeit, de lezer in zijn greep blijven houden.

Het tempo waarin de plot zich afspeelt, is heel behoorlijk, op sommige momenten is het zelfs vrij hoog en in de explosieve ontknoping, waarin erg veel gebeurt, wordt het bovendien nog wat meer verhoogd. Omdat Barker het verhaal voorzien heeft van veel gedetailleerde beschrijvingen, komt het heel filmisch over. Een kleine kritische noot is daarbij wel op zijn plaats, want af en toe valt hij daarbij iets te veel in herhaling; hij vertelt dan dingen die al bekend zijn bij de lezer. Evenzeer roept het gedrag van Charlotte, Jordans dochter, vraagtekens op. Het meisje is nog maar elf jaar oud, maar is te eigenwijs en te bijdehand. Deze eigenschappen passen niet bij haar leeftijd, waardoor haar doen en laten onnatuurlijk overkomt.

Ofschoon diverse situaties uit de plot onrealistisch zijn, komen ze niet als zodanig over. Er vinden wereldwijd immers zoveel onvoorstelbare gebeurtenissen plaats dat niet alles meer ondenkbaar is. Barker heeft daar echter geen rekening mee gehouden, want, zo vertelt hij in zijn nawoord, hij heeft De beller op lijn vier, dat niet helemaal foutloos is vertaald door Ralph van der Aa, louter geschreven om de lezer te vermaken. Daarin is hij zonder meer geslaagd.