Waardige afsluiter van prima serie

Scenarioschrijver Stefan Ahnhem debuteerde in 2014 als auteur met Zonder gezicht, het eerste deel van een serie met de Zweedse inspecteur Fabian Risk in de hoofdrol. Nog voordat hij de vervolgdelen had geschreven, waren de filmrechten voor de volledige reeks al verkocht, een unicum in de thriller- en filmwereld. Medio 2023 verscheen De laatste spijker, het zesde en laatste van de populaire en goedlopende misdaadserie.

Twee kanoërs ontdekken op de bodem van een haven in Kopenhagen een auto met daarin de lichamen van een hoge veiligheidsfunctionaris en een ontklede vrouw. Jan Hesk, pas gepromoveerd tot inspecteur, krijgt van zijn chef Kim Sleizner, de leiding over het onderzoek. Ondertussen gaat voormalig rechercheur Dunja Hougaard in het geheim de gangen van diezelfde Sleizner na en verzamelt compromitterende informatie over hem. Het leven van Fabian Risk neemt een geheel andere wending aan als hij een voor hem en zijn gezin schokkend bericht ontvangt, waarna hij alles op alles zet om daar meer over te achterhalen.

Nog voordat het verhaal begint, verrast en verbaast Ahnhem de lezer met een enorme cliffhanger in de vorm van een soort in memoriam. Je gaat je hierdoor zelfs even afvragen of je iets gemist hebt. Maar geen zorgen, de plot wijst gelukkig uit waar dit betrekking op heeft. Het duurt wel een paar hoofdstukken om weer helemaal in de ban te raken van onder andere Risk en Hougaard. Dit komt doordat een aantal nieuwe personages wordt geïntroduceerd, je in het verhaal moet groeien, maar voornamelijk omdat je je de voorgeschiedenis weer naar voren moet halen. Het is dan ook zeer aan te bevelen de serie op volgorde van verschijnen te lezen. Hiermee wordt onder andere voorkomen dat je belangrijke informatie mist.

Fabian Risk, toch degene die in de voorgaande delen een dragende en aanzienlijke rol had, staat deze keer veel minder in de schijnwerpers. Dit komt grotendeels door de diverse verhaallijnen, waarin verschillende personages leidend zijn en wellicht zijn persoonlijke omstandigheden ook een beetje. In principe hebben deze afzonderlijke subplots niets met elkaar te maken, maar er is wel één grote gemene deler: Kim Sleizner, de Deense en buitengewoon onsympathieke en manipulatieve politiechef. En juist door hem komen deze verschillende verhalen uiteindelijk allemaal samen. Voor het echter zover is, wordt de lezer allerlei ontwikkelingen voorgeschoteld, de een meer opzienbarend dan de ander, maar stuk voor stuk zonder meer de moeite waard.

Door de vele gebeurtenissen en intriges is de spanning voortdurend present, hierbij geholpen door de elkaar afwisselende verhaallijnen en het grote aantal cliffhangers. De lezer wordt niet voor niets regelmatig op het verkeerde been gezet. Een moment van rust wordt niemand gegund, hoewel het tempo toch niet voortdurend hoog is. In de ontknoping is dat daarentegen wel het geval, de finale is heftig, spectaculair en verrassend. Hoe verder de plot vordert, hoe duidelijker het wordt dat de auteur naar een niets en niemand ontziende climax toewerkt. Zo goed als alles wijst eveneens uit dat dit zesde deel van de serie ook de laatste is, hoewel het heel stiekem kan zijn dat de rol van Risk en Hougaard nog niet uitgespeeld is, de deur lijkt namelijk nog op een heel klein kiertje open te staan. Maar misschien is dit alleen maar ijdele hoop.

Het zou mooi en completer zijn geweest als enkele situaties (de vondst van de twee lichamen, de perikelen rond het verblijf van Risks zoon Theo in een Deense gevangenis) wat meer aandacht hadden gekregen, maar zoals het nu is, is De laatste spijker absoluut een erg goede en waardige afsluiter van wat normaal gesproken het einde van de Fabian Risk-serie is.