Overtuigend

In 1977 begon Eric Oosthoek bij de Publieke Omroep aan een carrière als dramaregisseur en scenarioschrijver. In die hoedanigheid was hij verantwoordelijk voor een aantal succesvolle dramaseries als Sanne en Oog in oog, maar ook voor enkele televisiefilms die op buitenlandse publieke zenders zijn uitgezonden. Vanaf 2008 legde hij zich volledig toe op het schrijven van fictie en in 2019 verscheen zijn eerste factionthriller Onder verdenking, het eerste deel van een serie met Maarten Severyn en Lydia Govaert. Een jaar later, eind september 2020, kwam Dood in opdracht, het tweede deel van de reeks, uit.

Terwijl Officier van Justitie Lydia Govaert nog aan een corruptiezaak binnen de Nationale Politie werkt, wordt er tijdens een alcoholcontrole op twee agenten geschoten. Een van hen overleeft de aanslag niet. De politie zet alles op alles om de daders te vinden en tijdens het onderzoek stuit ze op aanwijzingen waaruit blijkt dat de twee mannen deel uitmaken van een georganiseerde organisatie die in opdracht liquidaties uitvoert. Dit wordt bevestigd nadat vlak achter elkaar enkele criminelen worden geëlimineerd. Het OM en Maarten Severyn en zijn team willen dit zo snel mogelijk een halt toeroepen.

In tegenstelling tot het voorgaande deel heeft Lydia Govaert in Dood in opdracht een aanmerkelijk grotere en zonder meer aanzienlijke rol. Na een korte introductie in het tweede hoofdstuk komt de lezer gedurende de plot steeds meer over haar te weten. Ze is een sterke persoonlijkheid, gaat volledig voor haar werk en heeft een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Ook haar privésituatie komt even in beeld, maar in mindere mate. Toch is dit voldoende om haar te kenmerken als een vriendelijke en zelfbewuste vrouw. Gevolg van haar prominentere aanwezigheid is dat Maarten Severyn iets minder in beeld komt dan in Onder verdenking, maar toch moet zijn taak in dít verhaal niet onderschat worden. Wat hen beiden betreft, is het al vrij snel duidelijk dat ze een gestroomlijnd en krachtig duo vormen, ondersteund door een aantal sterke subpersonages.

Al vanaf het begin vallen ook ditmaal de beeldende beschrijvingen op. De lezer wordt als het ware bij het verhaal betrokken, lijkt zich er zelfs middenin te bevinden. Hoewel Dood in opdracht een volledig fictief verhaal is, is het wel te merken dat de auteur er waargebeurde feiten in verwerkt heeft. Het komt dusdanig realistisch over dat je soms het gevoel hebt een non-fictieverhaal te lezen. De eerste hoofdstukken zijn vooral een introductie van een aantal personages, maar het verhaal wordt daar niet ondergeschikt aan gemaakt. Daarom boeit het meteen en heeft het al snel een behoorlijk spanningsveld, veroorzaakt door een aantal plotwendingen en cliffhangers. Naarmate de plot vordert, intrigeert het meer en meer en neemt je betrokkenheid bij en in het verhaal zienderogen toe. Iets dat ongetwijfeld te danken is aan het feit dat Oosthoek scenarioschrijver is geweest.

Dat laatste is ook te zien aan de schrijfstijl, die is vaak kort en krachtig, alsof het boek een filmscript is. Dialogen zijn waarheidsgetrouw en zijn eigentijds en tevens afgestemd op ieder specifiek vakgebied. De politie heeft haar eigen jargon, het OM idem dito en onder criminelen is straattaal gebruikelijk. Dit alles komt prima tot uiting. Een nadeel daarvan is echter wel dat er op sommige momenten iets te veel in detail getreden wordt en dat het te technisch is. Noodzakelijk voor het verhaal, maar met het gevaar dat een minder geboeide lezer zich toch wat laat afleiden.

Ten opzichte van Onder verdenking hebben de personages, ofschoon ze natuurlijk nog steeds dezelfde zijn, voorwaartse stappen gemaakt. Ze zijn sterker geworden. Ook de auteur lijkt hierin te zijn meegegaan, want Dood in opdracht is overtuigender dan zijn voorganger. Als dit de voorbode is van de nog te verschijnen boeken, belooft de Severyn en Govaert-serie bijzonder geslaagd te worden.