Boeiend en onvoorspelbaar

Als een van de meest succesvolle Nederlandse auteurs heeft Esther Verhoef eigenlijk geen introductie nodig. Veel van haar thrillers zijn bekroond en genomineerd voor een prijs en alleen al in eigen land heeft ze meer dan 2,5 miljoen boeken verkocht, zowel onder eigen naam als onder het pseudoniem Escober (een samenwerkingsverband met haar man Berry Verhoef). Ze debuteerde in 2003 met Onrust en in 2019 verscheen haar jongste thriller Façade. Naast spannende boeken schrijft ze ook romans, verhalenbundels en non-fictie.

Sinds Iris van der Steen twee jaar geleden gescheiden is, voedt ze haar negenjarige zoon Levi alleen op. Haar moeder woont met haar vriend Philippe in Portugal en vraagt Iris om haar onlangs opgeknapte oldtimer Toet naar haar toe te brengen, dan kan ze er meteen een vakantie aan vastknopen. Iris is nog maar net onderweg wanneer ze een lifter aanrijdt. Deze man, Mischa de Jong, moet naar Zuid-Frankrijk en omdat dat op de route ligt, biedt ze hem aan met haar mee te rijden. Vanaf dat moment wordt alles anders dan ze zich vooraf had voorgesteld.

Nog voordat het verhaal goed en wel begonnen is, is het al duidelijk dat Verhoef een beproefd concept hanteert. Hoofdstukken vanuit het perspectief van één hoofdpersoon, in Façade is dat Iris van der Steen, en tussendoor, maar er wordt ook mee begonnen, cursieve tekst die vanuit het oogpunt van de dader worden verteld. Een succesformule die ervoor moet zorgen dat het verhaal spanning heeft. Hoewel dit laatste niet altijd opgaat, weet Verhoef door deze opzet wel een continu spanningsveld te creëren. Een spanning die ook nog gehandhaafd blijft vanaf het moment dat de dader ‘zichtbaar’ wordt. Daarnaast laat de auteur de lezer vanaf het begin twijfelen aan de bedoelingen van Mischa. Je weet in feite niet wat je aan hem hebt, hoort hij bij de goeden of bij de slechten. Ook door deze onzekerheid komt de spanningsboog wat strakker te staan.

Door middel van enkele flashbacks komt de lezer iets meer over het leven van Iris, maar ook over dat van de dader te weten. Daardoor kom je erachter dat de laatste al lange tijd een erg verknipte geest heeft. Hoewel het verhaal zonder meer onvoorspelbaar is, krijg je gedurende de plot wel een vermoeden of een van de personages zijn of haar ware identiteit wel heeft getoond. Of dat een juiste veronderstelling is, wordt in de ontknoping duidelijk. Bovendien kun je al vrij snel aanvoelen dat enkele anderen zich ook anders voordoen dan ze in werkelijkheid zijn. De onthulling van hun ware aard is in sommige gevallen best verrassend te noemen.

Zoals hiervoor al even aangestipt, is Façade onvoorspelbaar. Dat komt mede door een aantal onverwachte plotwendingen, de lezer ziet ze absoluut niet aankomen. Dit is goed voor het verhaal, maar vooral voor de spanning die, zonder dat het echt zinderend wordt, geleidelijk toeneemt. In de ontknoping wordt het tempo enigszins opgevoerd en bereikt het verhaal zijn wat spectaculairdere climax. Wat Verhoef trouwens goed over weet te brengen, is Iris’ voortdurende angst en achterdocht. Zelfs wanneer het ogenschijnlijk veilig is, voelt ze zich toch nog steeds in enigermate bedreigd. De lezer voelt en leidt als het ware met haar mee. Al met al heeft Verhoef in de haar bekende en toegankelijke schrijfstijl met Façade een van begin tot eind boeiende thriller geschreven.