Leest als een trein

Herfstlied was mijn eerste kennismaking met Simone van der Vlugt. Ik wist dus niet wat ik kon verwachten. Of Van der Vlugt een van de grootste Nederlandse thrillerschrijfsters is, zoals op het achterkaft staat vermeld, kan ik op basis van alleen dit boek nog niet beoordelen. Feit is in ieder geval dat Herfstlied me erg goed bevallen is.

Vanaf de eerste bladzijden heeft het boek me geboeid. Ondanks dat het begin nog geen grote spanning in zich had. Dat vind ik met thrillers vaker zo. Dat zal vooral komen omdat het verhaal eerst nog wat op gang moet komen. De personages moeten worden voorgesteld en dat heeft wat tijd nodig.

Na een paar hoofdstukken, deze zijn stuk voor stuk erg kort en dat komt de vaart ten goede, heeft ieder van die hoofdstukken wel een mate van spanning. Want er gebeurt wat én het lijkt ook een aanwijzing dat er in het volgende hoofdstuk ook weer wat gaat gebeuren.

Naarmate het verhaal vordert, neemt de spanning toe. Zeker als het verhaal de helft heeft gepasseerd. Verdachten dienen zich aan. Verdachten vallen weer af. En zelfs Nadine, de spil waar het verhaal om draait, wordt enigszins verdacht. Tot de werkelijke dader van een aantal moorden zich aandient. Verrassend, want aanvankelijk lag dat helemaal niet voor de hand.

Herfstlied is een goed geschreven boek met een prima opbouw van spanning. Het leest als een trein. Op sommige momenten zelfs als een TGV. Een prima boek als tussendoortje, maar ook goed om er eens lekker voor te gaan zitten. Wat mij betreft is het dus zeker een aanrader.