Aardige aanzet van drieluik

Ze heeft altijd al graag gelezen en als tiener is Sarah Bailey begonnen met het schrijven van verhalen. Terwijl ze op de universiteit zat, schreef ze een half manuscript, dat overigens nooit voltooid is. Ze kwam in de reclamewereld terecht en tijdens een zwangerschapsverlof, het was inmiddels tien jaar later, dacht ze weer serieus na om te gaan schrijven en nam ze de beslissing dat na te streven. In 2017 debuteerde ze met The Dark Lake, het eerste deel van een trilogie. Deze thriller is in 2019 in het Nederlands verschenen onder de titel Het duistere meer.   

Op een hete ochtend in december 2017 vindt een jogger het lichaam van de jonge en mooie lerares Rosalind Ryan. Ze ligt in het meer bij het stadje Smithson en blijkt te zijn gewurgd. Bij de vindplaats ligt het bezaaid met rode rozen. Gemma Woodstock, rechercheur bij de politie, en haar partner Felix McKinnon, krijgen de leiding over het onderzoek. Gemma vertelt echter niet dat ze vroeger bij het slachtoffer in de klas heeft gezeten. Naarmate het onderzoek vordert, dreigen er meer geheimen boven water te komen, ook die van Gemma.  

De aanprijzingen op de achterkaft van Het duistere meer liegen er niet om: het boek is verbluffend, verslavend en een pageturner bovendien. En om dan maar meteen met de deur in huis te vallen, al deze aanbevelingen zijn schromelijk overdreven. Wat overigens ook niet wil zeggen dat Bailey een ondermaats debuut geschreven heeft, dat heeft ze zeker niet. Maar om het boek met al die superlatieven te belonen, gaat net even wat te ver. Zo is het, ondanks het niet onaardige en redelijk originele uitgangspunt, op een aantal aspecten clichématig. Gemma bijvoorbeeld, ze is de enige vrouw op het politiebureau en wordt door haar collega’s niet voor vol aangezien. Ook heeft ze persoonlijke problemen en een aantal geheimen die ze verborgen wil houden. Allemaal niet uniek in een thriller.  

Toch zorgt haar geheim, en later ook dat van enkele anderen, er wel voor dat de lezer daar nieuwsgierig naar wordt. Je kunt dus min of meer zeggen dat hierdoor een lichte spanningsboog ontstaat. De echte spanning blijft echter zo goed als achterwege, pas in de ontknoping, op het allerlaatste moment zelfs, is daar wat sprake van. Dan wordt de lezer ook geconfronteerd met de grootste, hoewel niet bepaald opzienbarende, verrassing in het verhaal. Voor het zover is, doet de auteur wel pogingen de lezer op het verkeerde been te zetten, maar die plotwendingen zijn nogal standaard en soms voorspelbaar. Het beoogde effect wordt daardoor niet bereikt.

Het verhaal, dat verteld wordt vanuit het perspectief van Gemma, verloopt chronologisch en zo nu en dan is er een flashback naar het verleden. Daarin wordt stukje bij beetje uit de doeken gedaan hoe ze een deel van haar tienerjaren beleefd heeft, maar ook welke geheim ze al die jaren verborgen heeft weten te houden. De lezer leert haar daardoor steeds beter kennen en merkt ook dat ze niet altijd prettig in de omgang is geweest, en misschien nog niet is. De overgang van heden naar verleden is overigens niet overal even helder, het gebeurt dan te drastisch en middenin het verhaal van dit moment. Het gevolg is een kortstondige verwarring.

Uit dit debuut is goed op te maken dat Bailey een vlotte pen van schrijven heeft en zinnen soms mooi weet te formuleren. Met Gemma Woodstock heeft ze een personage gecreëerd waar, mits ze een goede en positieve ontwikkeling doormaakt, perspectief in zit. Het duistere meer, in een keurige vertaling van Jetty Huisman, is al met al geen thriller die veel opzien baart, maar desalniettemin wel een vrij aardige aanzet van een drieluik is.