Geen bijzonder debuut

Hoewel Alice Feeney ervan hield om journalist te zijn, bleef ze altijd dromen van een carrière als auteur. Terwijl ze nog voor het BBC-journaal werkte, schreef ze onder andere in haar pauzes aan haar debuutthriller Soms lieg ik, dat een New York Times en een internationale bestseller werd. In 2018 is het in het Nederlands verschenen en is inmiddels in meer dan twintig talen vertaald. Tevens wordt door Ellen DeGeneres en Warner Bros een tv-serie van gemaakt, waarin Sarah Michelle Gellar de hoofdrol speelt.

Na een ongeluk wordt Amber Reynolds in het ziekenhuis opgenomen. Ze weet niet hoe het gebeurd is, maar wel dat er opzet in het spel was. Omdat ze in coma ligt, kan ze zich niet bewegen. Ze krijgt echter wel alles mee wat er om haar heen gebeurt. Ook probeert ze zich te herinneren hoe ze in deze situatie terecht is gekomen. Stukje bij beetje komen haar herinneringen weer terug, waarbij ze zich realiseert dat haar man niet meer om haar geeft en haar zus iets te verbergen heeft. Omdat ze ervan overtuigd is dat haar leven in gevaar is, zal ze op tijd uit haar coma moeten raken. Zal dat haar lukken?

Het verhaal speelt zich afwisselend af in het heden (nu), het verleden (eerder), dat overigens maar een week is en vroeger. De hoofdstukken ‘nu’ en ‘eerder’ worden verteld vanuit het perspectief van Amber en de hoofdstukken ‘vroeger’ zijn dagboekteksten uit 1992 en opgetekend door een ongeveer tienjarig meisje waarvan de naam niet wordt genoemd. Deze opzet zorgt er in geringe mate voor dat de lezer nieuwsgierig wordt naar wat er gebeurd is. Het moet ook een spanningsveld creëren, maar daarvan is zo goed als geen sprake. Dat wordt vooral veroorzaakt door het te trage tempo waarmee Soms lieg ik begint. Ongeveer halverwege komt daar wel wat verbetering in, maar echt snel wordt het nooit.

Door middel van cliffhangers aan het eind van sommige hoofdstukken probeert Feeney de spanning op te bouwen. Dit heeft echter niet het beoogde effect, want de spannende momenten blijven zo goed als achterwege. Omdat de lezer eveneens niet verwend wordt met verrassende plotwendingen kabbelt het verhaal maar voort. Pas in de ontknoping wordt de lezer getrakteerd op een onverwacht cadeautje en dan blijkt dat het hele verhaal toch iets anders in elkaar steekt dan je aldoor vermoedde. Het is echter niet zo dat je dan omver geblazen wordt door deze welkome twist, daarvoor waren er toch ook situaties die je van tevoren kon zien aankomen en was het zeker niet spectaculair genoeg.

Soms lieg ik draait om een beperkt aantal personages: Amber, haar man Paul, haar zus Claire en in mindere mate haar ex-vriendje Edward. Hierdoor blijft het overzichtelijk en weet je als lezer al snel met wie je te maken hebt. Niet ieder van hen is uitvoerig uitgewerkt, maar dat is ook niet nodig. Wat je moet weten, kom je te weten, en daar gaat het in dit verhaal feitelijk om. Tijdens het lezen vraag je je regelmatig af wat wel of niet waar is, dat is vooral het gevolg van de titel van het boek, maar ook door het laatste punt wat je van Amber Reynolds moet weten en die aan het verhaal voorafgaan. Zelfs als het boek uit is, blijf je aan de waarheid (voor wat het waard is) twijfelen.

Het verhaal doet enigszins denken aan Als ik doodga voor ik opsta van Emily Koch. In beide boeken is het locked-insyndroom een belangrijk thema en twijfelen de hoofdpersonen aan de oorzaak van hun comateuze staat. Uiteraard zijn er ook voldoende verschillen, maar niet zodanig dat Soms lieg ik een bijzonder debuut is. Daarvoor ontbreken domweg de belangrijkste thrillerelementen.