Aangename whodunit

Jarenlang koesterde de Duitse auteur Mario Giordano het idee dat hij een grote familiesage wilde schrijven. Tot hij zich realiseerde dat hij verhaal noch hoofdpersoon had. Vervolgens probeerde hij het met het genre waar hij meer bekend mee is: mysterie en misdaad. Hij herinnerde zich zijn eigen tante Poldi en wist dat hij een humoristisch mysterieverhaal ging schrijven met zijn tante als hoofdpersoon en zichzelf als een enigszins onbeholpen verteller. In principe wordt dit een zesdelige reeks, waarvan het in september 2021 verschenen Tante Poldi en de hemelse vruchten het tweede deel is.

De Via Baronessa, de straat waarin tante Poldi woont, is door toedoen van wijnboer Achille Avola van de waterleiding afgesloten en tot overmaak van ramp is Lady, het hondje van haar vriendin Valérie, vergiftigd. Dit betekent een aanslag op haar humeur. Ze besluit Avola op de afsluiting aan te spreken, valt voor zijn charmes en wordt de volgende ochtend in zijn bed wakker. Tijdens een verfrissende wandeling in Avola’s wijngaard vindt ze het lijk van de bekende waarzegster Madame Sahara. Voor Poldi is dit een aanleiding om, tot ongenoegen van commissario Montana, op onderzoek uit te gaan.

Tante Poldi en de hemelse vruchten wijkt qua opzet niet af van het voorgaande deel Tante Poldi en de Siciliaanse leeuwen. Ieder hoofdstuk begint met een in feite overbodige samenvatting waarin in een paar zinnen wordt opgesomd wat de lezer kan verwachten. Dan vertelt tante Poldi haar naamloze neef (Giordano) in geuren en kleuren – de kleinste en intiemste details schuwt ze niet – wat ze tijdens zijn afwezigheid allemaal heeft meegemaakt. De neef hoort dit aan, plaatst zo nu en dan een opmerking, spoort haar aan om vooral verder te vertellen en vervolgens heeft het er alle schijn van dat dit door hem opgeschreven wordt. Een originele en ongebruikelijke insteek, die er echter wel voor zorgt dat verhaal en de personages enigszins afstandelijk overkomen.

Hoewel dit het tweede deel van de serie is, is dat over het algemeen niet te merken. De plot staat op zichzelf en de belangrijkste personages, tante Poldi en inspecteur Montana, worden in het begin kort geherintroduceerd. Juist door deze twee, maar in zekere zin geldt dit voor alle terugkerende karakters, is het niet onverstandig de reeks op nummervolgorde te lezen. Alle onderlinge relaties en verstandhoudingen zijn dan veel beter te begrijpen en te plaatsen en bovendien – niet onbelangrijk – ziet de lezer welke ontwikkeling iedereen doormaakt. Omdat over beide protagonisten iets meer bekend wordt gemaakt leer je hen een klein beetje beter kennen. Toch blijft er nog genoeg over dat niet verteld wordt. Het heeft lijkt er daarom op dat Giordano dit over alle delen spreidt.

Ondanks een behoorlijke hoeveelheid plotwendingen is de spanning in de detective minimaal. Zo nu en dan is er een scène die wat actie heeft en is de lezer uiteraard nieuwsgierig naar de identiteit van de moordenaar, maar boven alles wil hij weten welke capriolen tante Poldi allemaal uithaalt en hoe ze zich als zelfbenoemd speurder in de moordzaak vastbijt. Het aandeel van de neef is een stukje groter geworden. Dat uit zich voornamelijk in een niet zo heel erg boeiende uiteenzetting van de familiesage waar hij aan werkt en die maar niet lijkt op te schieten. Dit gaat ten koste van het overwegend vlotte tempo en, weliswaar in iets mindere mate, het leesplezier.

Net als de structuur, is ook de schrijfstijl onveranderd gebleven. Deze is ten dele beeldend, sowieso met humor doorspekt en zonder enige vorm van twijfel verzorgd en toegankelijk. Zo nu en dan lijkt de auteur zichzelf te verliezen en draaft hij door met enkele té uitgebreide beschrijvingen van iets dat in een paar zinnen gezegd kan worden. Desalniettemin is Tante Poldi en de hemelse vruchten, dat vertaald is door Pieter Janssens en eindigt met een onvervalste cliffhanger, een aangename whodunit die een fractie minder sterk is dan zijn voorganger.