Origineel idee, uitwerking niet thrillerwaardig

Omdat Bernice Berkleef – ze heeft een rechtenstudie afgerond – niet gelukkig werd van het vooruitzicht om juridisch werk te verrichten, koos ze ervoor om freelancejournalist te worden en eveneens boeken te gaan schrijven. Vervolgens debuteerde ze in 2013 met de Young Adult Flame en vijf jaar later verscheen haar eerste thriller Cody, dat lovende reacties ontving. In 2023 werd Vinex uitgebracht, waarvoor de Amstelveense vinexwijk waar ze zelf woont enigszins model voor staat.

Een paar weken geleden zijn de Amsterdammers Simone en Hein naar het rustigere Amstelveen verhuisd. Ze hebben een woning betrokken in een vinex-nieuwbouwwijk, maar al snel blijkt dat met name Hein er zijn draai niet kan vinden. Het is sowieso niet allemaal koek en ei, want een van de buurvrouwen voelt zich ongelukkig in haar huwelijk. Een andere vrouw in de straat voelt zich, nadat ze in de ziektewet is beland, nutteloos en zeventienjarig meisje, die bij Hein en Simone schoonmaakt, en in een pleeggezin woont, heeft haar zo eigen problemen. Een en ander escaleert tijdens een buurtfeest, dat in principe voor verbondenheid had moeten zorgen.

Het verhaal begint met een korte proloog waarvan de setting overduidelijk een gevangenis is. Dit begin zorgt voor een aantal vragen en de lezer wordt eveneens benieuwd naar het vervolg. Je verwacht dat de auteur later in de plot terugkomt op deze inleiding of op z’n minst hier aan het eind een keer naar verwijst, maar niets van dit alles. Het gevolg is dat deze opening er min of meer als los zand bijhangt en in feite volledig overbodig is. Dan vangen de eigenlijke gebeurtenissen aan en word je in het leven van een aantal uiteenlopende vrouwen geïntroduceerd. De verschillende verhaallijnen worden dan ook vanuit hun perspectief verteld en de enige overeenkomst is de Amstelveense vinexwijk.

Berkleef neemt er zeer uitgebreid de tijd voor om het kwartet aan de lezer voor te stellen en hen te laten weten wat de dames bezighoudt, welke problemen ze hebben en hoe ze hun dagen doorbrengen. Veel ruimte voor allerlei ontwikkelingen, spannende momenten en onverwachte wendingen is er niet. Van meet af aan is het natuurlijk duidelijk dat er op een bepaald moment iets moet gebeuren, en het is ook helder dat de auteur hier heel geleidelijk aan naartoe werkt, maar dit gaat gepaard zonder al te veel verrassingen. De lezer wordt zo goed als niet nieuwsgierig gemaakt, ondanks dat zich toch diverse onverkwikkelijke dingen afspelen. Het staat onomstotelijk vast dat Berkleef haar best heeft gedaan om de spanning op te bouwen, dit komt echter niet uit de verf, want pas in de ontknoping zorgt een tweetal hoofdstukken voor een klein beetje actie en enkele licht enerverende minuten.

De schrijfstijl is overwegend vlot en bij vlagen wat ongebruikelijk. Hierdoor komt het verhaal af en toe klinisch over en is het daarom iets lastiger om je in de personages in te leven en om zowel een gevoel als beeld bij hen en de omstandigheden te hebben. Soms komt het taalgebruik zelfs ietwat formeel over, het speelse wat de taal vaak mooi kan maken, ontbreekt op die momenten. Desondanks is het een gemakkelijk en redelijk plezierig leesbaar boek, waarin de duistere kant die sommige mensen kunnen hebben onmiskenbaar naar voren komt. Tussen neus en lippen door lijkt de auteur ook nog wat kritiek op de jeugdzorg te geven, waardoor het verhaal een actueel tintje heeft.

Het eind is, zoals gezegd, iets spectaculairder, maar tamelijk voor de hand liggend. Vooral omdat de lezer eigenlijk al weet wat het plan van enkele personages is. Het verrassende is er daarom af. Vinex is al met al niet onaardig en krijgt een krappe voldoende. Het thema en de gedachte erachter zijn origineel, maar de uitwerking daarvan is niet thrillerwaardig.