Passie

Het gevoel van iets echts, iets dat niet ingebeeld is. Dat is het krachtige gevoel dat alleen het ontvangen van een ansichtkaart je kan geven.

Ellinor lijkt buiten de realiteit te staan. Van de vertegenwoordigers van het postkantoor leert ze hoe ze trots kan zijn op het werk dat ze doet. Het is hun missie om van dode brieven levende brieven te maken, en daarom zijn de mensen die op het postkantoor werken zo belangrijk: omdat de juiste brief op het juiste moment een leven kan veranderen. 

Long Live the Post Horn! laat zien hoe je energie en passie kunt krijgen van mensen die gepassioneerd zijn. Het is besmettelijk. De passie van de postbeambten zou Ellinor uiteindelijk kunnen redden. Deze opdracht is precies wat ze nodig heeft om haar hoofd weer hoog te houden. Ze begint na te denken over het doel van haar leven. Over haar bijdrage aan de maatschappij, en meer concreet, over wat ze kan doen voor de postbeambten waar ze mee samenwerkt.

Er is geen grote opbouw naar een climax, maar in plaats daarvan word je getrakteerd op vele pagina's stille contemplatie, wat je wel weer het gevoel geeft dat je overal dezelfde gedachten (van eenzaamheid) aan het lezen bent. Ellinor maakt vooruitgang met haar gedachten, maar het voelt als een lang boek terwijl het slechts 240 pagina's telt. Na enkele mooie scènes over haar reis naar Alta (waar ze passie vindt!) en haar vriendje, richt het boek zich op haar werk voor Postkom: de strijd tegen de nieuwe postrichtlijn. Dan wordt het boek ineens binnen een paar pagina's afgerond. Einde.

Mijn mening over dit boek is neutraal: het was wel aardig. Ik heb genoten van de scènes met haar (gedachten over haar) vriendje Stein en haar reis naar het noorden om een postbode te ontmoeten over de brief die hij nieuw leven ingeblazen heeft. Ik vond het ook leuk om haar gedachten te lezen over haar doel in het leven, en de kleine stappen die ze wist te zetten in de richting van haar 'verbeterde' toekomst. Het werkgerelateerde deel (strijd tegen de richtlijn) interesseerde me niet: ik was meer geïnteresseerd in het niet-werkende leven van de hoofdpersoon en kreeg in plaats daarvan pagina's vol informatie en politiek.

Sommige pagina's trokken mijn aandacht, maar bij andere werd ik afgeleid. Ik betrapte mezelf erop dat ik aan andere dingen dacht terwijl mijn ogen nog steeds de regels aan het lezen waren. Long Live the Post Horn! is geen slecht boek, het kon gewoon mijn aandacht niet vasthouden.