Gevoel van onmacht

Confrontaties is een boek vol boosheid en pijn. De frustratie, de boosheid en het onbegrip van de hoofdpersoon raken je. Als een paar dingen anders gelopen waren, als iemand anders had gereageerd op een situatie, dan hadden ze haar beter kunnen helpen. Vanaf een afstand is dat makkelijk te zeggen, maar hoe kan de echte Salomé haar situatie verbeteren zodat ze ook kan doen wat de andere Salomé allemaal kan?

Als de structuren tegen je zijn
Haar vader geeft aan dat je hard moet werken en niet moet zeuren: in Nederland komen ze niets te kort. Salomé krijg haar houding en manier van omgaan met problemen mee van huis uit. Wat ze ook doet, het is niet genoeg en ze blijft een doelwit. Op school krijgt ze de ene na de andere racistische opmerking naar haar hoofd en in jeugddetentie is het niet veel beter. Iedereen heeft vooroordelen en lijkt van het slechtste in anderen uit te gaan.

De therapeut kan haar niet bereiken en Salomé reageert daar slecht op. Ze schreeuwt omdat ze niet wil huilen. Alleen met de lezer deelt ze haar ervaringen. Je leest over de verstoring die de komst van het asielzoekerscentrum teweegbracht, hoe bang ze was, en de gewenning die volgde. De structuren zijn tegen haar gekeerd, zoals haar tante zegt.

In het detentiecentrum gaat het volgens Salomé vaak over het verleden en minder over de toekomst. In de boeken die ze leest kan ze niet terugbladeren, omdat ze omgeruild worden voor nieuwe boeken, terwijl ze in therapiesessies constant in haar verleden moet graven. Ze meent dat je bij een verkeerde beslissing jezelf achterlaat, en dat het achtergelaten deel je oude leven blijft leiden. Ze zoekt naar de Salomé die wel gelukkig is. Aan het einde van het boek zet ze gelukkig een eerste stap en komt ze op een andere manier voor zichzelf op.

Wat moet ik dan?
Je wordt meteen het verhaal in getrokken. De schrijfstijl van Simone Atangana Bekono zorgt ervoor dat je hoofdstukken verder bent voordat je het weet. Waar het gebruik van korte zinnen in het begin van het boek prettig las, gaat het tegen het einde van het boek tegenstaan en remt het je af. Wanneer Salomé in de tweede helft van het boek vlucht in herinneringen en dromen wordt Confrontaties zwakker.

De meer realistische beschrijvingen van Salomés tijd in jeugddetentie zijn sterk. Hier denk ik bijvoorbeeld aan haar uitstapje naar de bibliotheek en de wandeling terug naar het detentiecentrum. Waarom ze daar precies heen gestuurd is, en of de jongens ook gestraft zijn blijft lange tijd vaag. Je vraagt je af of de straf voor Salomés uitbarsting en de consequenties voor de jongens vanwege het langdurige getreiter en het racisme wel in verhouding zijn. Als lezer weet je niet genoeg om hierover te oordelen.

De auteur heeft Salomés gedachten, pijn en gevoel van onmacht goed verwoord. Confrontaties is een krachtig boek vol emotie.