De impact van bestaan

Jean Eyben onderzoekt de verdwijning van Noëlle Lefebvre. Terwijl hij haar bewegingen schaduwt, zoekt hij iemand die haar bestaan kan bevestigen. Hij begint het gevoel te krijgen dat hij haar kent: hoe meer je iets herhaalt, hoe echter het voelt. Alsof je leugen niet helemaal onwaar is en je verklaring deel uit gaat maken van je verleden. Bijna alsof je iemand kunt ontbieden door over die persoon te praten.

Onzichtbare inkt gaat in de eerste plaats over de sporen die een mens achterlaat in de wereld en de impact die zijn (niet-)bestaan kan hebben op het leven van een ander. Het verhaal is niet chronologisch; het boek leest als de mijmeringen van een oude kroniekschrijver die terugkijkt op zijn leven. Hij verbindt losse draden in de hoop zijn herinneringen aan het verleden compleet te maken en daarmee zijn leven(swerk) te voltooien, wat uiteindelijk leidt tot een beter begrip van zichzelf.

Hij maakt goed gebruik van passieve kennis, in de overtuiging dat elke herinnering op het juiste moment naar boven komt drijven. Een dorst naar kennis zal je later in je leven ten goede komen, zelfs als je iets leert zonder op dat moment een bepaald doel voor ogen te hebben. Hetzelfde geldt wanneer je delen van het verleden, die je liever zou vergeten, uitwist.

De verteller, Jean Eyben, is zelfverzekerd en volhardend. Je leert hem kennen, maar hij zal altijd een verre kennis blijven. Patrick Modiano’s schrijfstijl is aangenaam en het verhaal leest snel. Voor wie geïnteresseerd is in Onzichtbare inkt: hou er rekening mee dat dit een rustig voortkabbelend verhaal is zonder enige opwinding of spanning. Het gaat slechts om jou en Jean Eyben die beide in stilte nadenken over het bestaan, de waarheid en het vinden van antwoorden. Onzichtbare inkt is niet zozeer een boek dat ik zou aanraden, maar het heeft een aantal interessante secties die je aan het denken zetten.