Lezersrecensie
Meeleven met voedsel
“If our feast ever happens, if time has not misplaced us, may these girls rise violet from the pot, untangle their legs from perilla and leek and make for the sea with their limbs in their teeth.” Heb je er ooit over nagedacht hoe mensen voedsel ‘misbruiken’ zoals de meesten dat niet durven met andere mensen?
Voedsel en menselijkheid, Koreaanse geschiedenis en overleven. Honger is een oergevoel, het kan ervoor zorgen dat zij die hongerlijden andere mensen behandelen als voedsel. Ze nemen wat ze nodig hebben, negeren wat ze niet kunnen gebruiken en vergeten daarbij wie ze zijn. Oorlog en ontberingen kunnen de overlevingsmodus in iedereen naar boven brengen. Denk niet dat jij de verleiding kunt weerstaan als het jou overkomt, weinigen kunnen dat.
Er is echter altijd hoop: “Even newly out of war, we are afflicted with spring. A flower grows through the hinge of a bone, all stem and snapdragon.”
Veel van de gedichten spelen zich af in Korea. Some Are Always Hungry geeft inzicht in de Koreaanse geschiedenis en Koreaans eten. Het brengt ook kwesties aan de orde die in andere delen van de wereld relevant zijn: “The skin curls beneath the paring knife’s persuasion, as I think of colonization via inheritance of memory. These words I’ve no reason to know but do.” Daar kan echter ook een positieve reden voor zijn: reizen, aangezien ik het Koreaanse woord voor wortel ook weet…
De gedichten in Some Are Always Hungry hebben een goede flow en lezen als verhalen. Ik ben onder de indruk van hoe goed de (diepere) lagen in elkaar overvloeien zonder dat dat geforceerd voelt. Binnen deze gedichtenbundel vind je veel mooie gedichten die zowel lezen als een beschrijving van historische gebeurtenissen – scènes uit iemands leven – als recepten. Ze laten de menselijke natuur zien, maar wel de minder positieve kant. Zelfs in deze korte gedichten kan Jihyun Yun de naamloze personages tot leven laten komen. Je leeft met ze mee, maar dat doe je ook met het voedsel. Alsof de prei die ik voor het avondeten in stukjes hak ineens ogen en hersenen krijgt. Deze gedichtenbundel (met prachtige omslag!) lees je met plezier.
Voedsel en menselijkheid, Koreaanse geschiedenis en overleven. Honger is een oergevoel, het kan ervoor zorgen dat zij die hongerlijden andere mensen behandelen als voedsel. Ze nemen wat ze nodig hebben, negeren wat ze niet kunnen gebruiken en vergeten daarbij wie ze zijn. Oorlog en ontberingen kunnen de overlevingsmodus in iedereen naar boven brengen. Denk niet dat jij de verleiding kunt weerstaan als het jou overkomt, weinigen kunnen dat.
Er is echter altijd hoop: “Even newly out of war, we are afflicted with spring. A flower grows through the hinge of a bone, all stem and snapdragon.”
Veel van de gedichten spelen zich af in Korea. Some Are Always Hungry geeft inzicht in de Koreaanse geschiedenis en Koreaans eten. Het brengt ook kwesties aan de orde die in andere delen van de wereld relevant zijn: “The skin curls beneath the paring knife’s persuasion, as I think of colonization via inheritance of memory. These words I’ve no reason to know but do.” Daar kan echter ook een positieve reden voor zijn: reizen, aangezien ik het Koreaanse woord voor wortel ook weet…
De gedichten in Some Are Always Hungry hebben een goede flow en lezen als verhalen. Ik ben onder de indruk van hoe goed de (diepere) lagen in elkaar overvloeien zonder dat dat geforceerd voelt. Binnen deze gedichtenbundel vind je veel mooie gedichten die zowel lezen als een beschrijving van historische gebeurtenissen – scènes uit iemands leven – als recepten. Ze laten de menselijke natuur zien, maar wel de minder positieve kant. Zelfs in deze korte gedichten kan Jihyun Yun de naamloze personages tot leven laten komen. Je leeft met ze mee, maar dat doe je ook met het voedsel. Alsof de prei die ik voor het avondeten in stukjes hak ineens ogen en hersenen krijgt. Deze gedichtenbundel (met prachtige omslag!) lees je met plezier.
1
Reageer op deze recensie
