Zou jij haar omhelzen?

[Recensie EN editie] Seonkyeong is een sympathieke vrouw en had mijn volledige support in alles. Hayeong, de jonge dochter van Seonkyeongs man, is een ander verhaal. Uit de blurb en de eerste paar hoofdstukken krijg je een idee van haar rol in het verhaal. De hints zijn subtiel en worden goed gebracht. Het is ok dat je meer weet dan de hoofdpersoon, omdat het leuk is om haar reis naar de waarheid te volgen.

Het boek begint met een brand en gaat dan verder met hoofdstukken over de criminoloog en de veroordeelde moordenaar, waardoor je bijna de brand en de zoektocht naar de oorzaak vergeet. Toch blijft een klein stemmetje in je hoofd zeuren dat je het niet moet vergeten. Doordat het een psychologische thriller is, krijg je heel goed inzicht in de gedachten van veel van de personages. Je begint ze zelf te analyseren en verbindt hun verleden met hun acties in het heden.

Een voorbeeld is het contrast tussen hoe de hoofdpersonen de tijd in de baarmoeder zien. Voor de één voelt het als verdrinken in een zwembad en voor de ander als ontspannen in een warm bad. Dan botsen de twee werelden en waant Seonkyeong zich samen met de slachtoffers van de moordenaar in het zwembad. Alles blijft terugkomen op de eerste jeugdherinneringen van de moordenaar.

Aan het einde van The Only Child (NL: Welterusten, mama) viel het me op dat ik geen enkel citaat had genoteerd. Normaliter licht ik er een paar zinnen uit, maar dit keer eindigde ik met het gevoel dat het hele boek mooi geschreven was zonder dat een paar zinnen alle aandacht naar zich toe trokken. De blurb vertelt je precies wat voor boek je gaat lezen. Dat is misschien niet voor iedereen weggelegd, maar ik vind het prima om niet verrast te worden zolang het verhaal goed verteld wordt. Deze Koreaanse thriller hield mijn volle aandacht vast en zorgde ervoor dat ik wilde blijven lezen. Zo’n boek lees ik graag.

Je zou zeggen dat dat een vereiste is voor een boek. Soms lees ik echter boeken die ik niet zo leuk vind omdat ik de vaardigheden van de auteur om iets unieks te creëren waardeer. Een voorbeeld van zo’n boek is Vaseline Buddha: een geweldig concept, maar niet leuk om te lezen. 'Welterusten, mama' van de Koreaanse auteur Mi-ae Seo is juist het tegenovergestelde: geen uniek concept maar wel leuk om te lezen.

Onderweg naar het onvermijdelijke einde voel je enige spanning in de hoop dat je het mis hebt. Voor een criminoloog heeft de hoofdpersoon een aantal grote blinde vlekken, ook als het gaat om mensen die ze niet goed kent. Op een gegeven moment neigt het boek een wannabe horror te worden totdat het zich herinnert dat het een thriller is. Een lichte thriller, niet al te diepgaand. Hier zat meer potentie in, maar aan de andere kant vervult het boek hierdoor een andere leeswens.

'Welterusten, mama' had iets wat ik alleen maar kan beschrijven als een aangename flow. De volgorde van de hoofdstukken en gebeurtenissen voelde heel natuurlijk aan. Sommige hoofdstukken worden verteld door iemand anders en je weet vanaf het begin wie die persoon is. De zinnen zijn prettig leesbaar, de dialogen voelen natuurlijk aan en de personages zijn realistisch. Dit boek is geschreven met een duidelijk doel voor ogen.