Lezersrecensie
Intrigerend en intens
“People lived to be on time, and people were able to go on living as long as they stayed within time. In my dad’s words, leaving – getting out, to the outside of time – is, in fact, death.” Tijd speelt een grote rol in de verhalen in What Makes a City? en vooral in By Motorhome to Ulan Bator I en II. Terwijl de meeste mensen onderworpen zijn aan een tijdsregime, is de nomade anders, omdat de nomade niet getemd wordt door de tijd. Toch is een nomade springlevend, ook al leeft hij buiten de tijd. Als we de parallel trekken met de digitale nomaden van onze tijd weet ik niet zeker of dit standhoudt. Hoewel digitale nomaden de controle hebben over hun dagelijkse planning, moeten de meeste van hen zich nog steeds aan deadlines houden.
Dit brengt me bij de ironie van de loterijdeadline van de vader in By Motorhome to Ulan Bator I: er is gewoon geen tijd te verliezen voor de hoofdpersonen van het verhaal. De kinderen hebben de nomadische manier van denken duidelijk niet onder de knie. Wat hebben ze nodig in het leven om tevreden te zijn? Als de tijd stopt, zullen ze dan vrede vinden?
Dit verhaal wordt gevolgd door het eerste deel van het verhaal waar het boek zijn naam aan ontleent; een verhaal over liefde en verlies, maar ook over hoe een persoon slechts een klein deel van een stad vertegenwoordigt. “The city, as if it had become a part of those earliest hours, was peacefully interred. He imagined that he was the only one there who could breathe and move, and again he was afraid.”
Hoe zou het zijn om als enige rond te lopen in een grote stad? Niet alleen ’s nachts, maar altijd? Of het gevoel dat je de enige bent die daar is, terwijl jij eigenlijk degene bent die stilstaat en alle anderen bewegen. De arme man is in shock en heeft het gevoel dat hij droomt. Wat doe je als je niemand hebt? Zelfs het kleine meisje heeft niet de kracht om hem te activeren. Ze zouden elkaar kunnen vinden in hun eenzaamheid, maar de manier waarop het verhaal eindigt is een voorbode voor wat er in het volgende deel van dit verhaal zal gebeuren en zoals verwacht is What Makes a City II een van de meer duistere en droevige verhalen in de bundel.
Het tweede deel van By Motorhome to Ulan Bator speelt zich af in de toekomst. Dit verhaal gaat over de onderlinge verbondenheid van mensen en over het ontmoeten van mensen die niet tot je gebruikelijke kring behoren. Ook al zijn de omstandigheden van de hoofdpersoon niet geweldig, toch richt hij zijn blik op de toekomst. “The past is a dead thing, and if it isn’t dead, I’ll kill it. So I just dream about the future and about the fantastic.” De schrijver slaat steeds weer de juiste toon aan. Ik vind het erg indrukwekkend hoe hij de personages voor mij tot leven kan brengen. “As I ran, I remembered again and again my father’s saying that the nail driven in so deep wouldn’t come out. For me too, it’s over now.” Niets duurt eeuwig. Hou elkaar vast zolang het kan en geef om elkaar. De wereld verandert, maar niet zo snel dat alles in de toekomst beter zal zijn. Tenzij je je ‘nu’ onherroepelijk verpest…
De verhalen By Motorhome to Ulan Bator I and II en What Makes a City I and II maakten het meeste indruk op me door de manier waarop ze me de onrust en ellende maar ook de momenten van blijdschap van de karakters lieten meebeleven. On Logic was een heel ander soort verhaal met gekke wendingen en gebeurtenissen waar ik me goed mee vermaakte. Het hoofdpersonage maakte er zo’n puinhoop dat hij het verdiende om daardoor in de problemen te komen.
The Story of a Wife gaat over waarheid en leugens en de kracht van geheimen. “Only when a certain amount of a secret has escaped does a secret have value.” Het is moeilijk om een patroon te doorbreken en het beter te doen dan je ouders. Je kunt de hoofdpersoon enigszins begrijpen. Ik bedoel, wie wil zich niet af en toe speciaal voelen? Vooral als je het gevoel hebt dat je leven heel gewoon is. “What we see is not the only truth. And not all of what we see is true.”
A Rejected Story bespreekt ook gewone mensen. Dit verhaal gaat over een stad waar de inwoners allemaal hetzelfde zijn; ze kijken naar dezelfde series en dragen dezelfde kleren. Waar zijn hun unieke identiteiten? Van buitenaf gezien zijn de stadsbewoners net een mierenkolonie. “We’re seeing only the world we can see, and maybe we’re under the delusion that it’s the whole world.”
Het laatste verhaal in het boek, Division, gaat over keuzes. Ga je voor de keuze die je een goed persoon maakt of kies je voor je eigen overlevingskansen? Geen makkelijke keuze, zeker niet als de keuze die je maakt niet afdoende is.
Bij het lezen van de verhalen kom je veel aspecten van de Koreaanse cultuur tegen zoals begrafenisgewoonten, bergwandelingen en de waarde van wilde ginseng. Het belang van het huwelijk en het hebben van een gezin om op te vertrouwen neemt in alle verhalen een prominente plaats in.
De meeste verhalen zijn zowel zwaar en diepgaand als licht met grappige en positieve gedachten naast de minder vrolijke gebeurtenissen. Ze behandelen zware thema’s, zoals pedofilie, affaires, zoeken naar een familielid of naar waarheid, geheimen, liefde en verlies. Altijd met een sprankje hoop, ergens. Personages van het ene verhaal duiken in latere verhalen weer op. Je herkent ze meteen, omdat hun voor- en tegenslagen je aangrijpen. Alle verhalen samen vertellen een groter verhaal over tijd en over hoe mensen deel uitmaken van iets groters. Maar geen uniek deel.
Na sommige verhalen legde ik het boek even neer om na te denken over wat ik net had gelezen. De mooie zinnen en de gedenkwaardige personages en hun gedachten bleven me bij. De schrijfstijl (of vertaling) maakte de verhalen intenser en trok mij de wereld van het boek in. De auteur biedt mogelijke betekenissen en boodschappen, maar je kunt er nog veel meer verzinnen als je nadenkt over de overeenkomsten met de manier waarop je zelf leeft. What Makes a City? is geen boek om in één keer uit te lezen, maar eerder een boek waarvan je een verhaal per dag leest en nadenkt over de betekenis van dat ene verhaal.
Dit is een van de interessantere boeken die ik het afgelopen jaar heb gelezen en ook een boek dat ik af en toe zal herlezen. Het inspireert me om een betere schrijver te worden en meer ‘flow’ toe te voegen aan mijn zinnen.
Dit brengt me bij de ironie van de loterijdeadline van de vader in By Motorhome to Ulan Bator I: er is gewoon geen tijd te verliezen voor de hoofdpersonen van het verhaal. De kinderen hebben de nomadische manier van denken duidelijk niet onder de knie. Wat hebben ze nodig in het leven om tevreden te zijn? Als de tijd stopt, zullen ze dan vrede vinden?
Dit verhaal wordt gevolgd door het eerste deel van het verhaal waar het boek zijn naam aan ontleent; een verhaal over liefde en verlies, maar ook over hoe een persoon slechts een klein deel van een stad vertegenwoordigt. “The city, as if it had become a part of those earliest hours, was peacefully interred. He imagined that he was the only one there who could breathe and move, and again he was afraid.”
Hoe zou het zijn om als enige rond te lopen in een grote stad? Niet alleen ’s nachts, maar altijd? Of het gevoel dat je de enige bent die daar is, terwijl jij eigenlijk degene bent die stilstaat en alle anderen bewegen. De arme man is in shock en heeft het gevoel dat hij droomt. Wat doe je als je niemand hebt? Zelfs het kleine meisje heeft niet de kracht om hem te activeren. Ze zouden elkaar kunnen vinden in hun eenzaamheid, maar de manier waarop het verhaal eindigt is een voorbode voor wat er in het volgende deel van dit verhaal zal gebeuren en zoals verwacht is What Makes a City II een van de meer duistere en droevige verhalen in de bundel.
Het tweede deel van By Motorhome to Ulan Bator speelt zich af in de toekomst. Dit verhaal gaat over de onderlinge verbondenheid van mensen en over het ontmoeten van mensen die niet tot je gebruikelijke kring behoren. Ook al zijn de omstandigheden van de hoofdpersoon niet geweldig, toch richt hij zijn blik op de toekomst. “The past is a dead thing, and if it isn’t dead, I’ll kill it. So I just dream about the future and about the fantastic.” De schrijver slaat steeds weer de juiste toon aan. Ik vind het erg indrukwekkend hoe hij de personages voor mij tot leven kan brengen. “As I ran, I remembered again and again my father’s saying that the nail driven in so deep wouldn’t come out. For me too, it’s over now.” Niets duurt eeuwig. Hou elkaar vast zolang het kan en geef om elkaar. De wereld verandert, maar niet zo snel dat alles in de toekomst beter zal zijn. Tenzij je je ‘nu’ onherroepelijk verpest…
De verhalen By Motorhome to Ulan Bator I and II en What Makes a City I and II maakten het meeste indruk op me door de manier waarop ze me de onrust en ellende maar ook de momenten van blijdschap van de karakters lieten meebeleven. On Logic was een heel ander soort verhaal met gekke wendingen en gebeurtenissen waar ik me goed mee vermaakte. Het hoofdpersonage maakte er zo’n puinhoop dat hij het verdiende om daardoor in de problemen te komen.
The Story of a Wife gaat over waarheid en leugens en de kracht van geheimen. “Only when a certain amount of a secret has escaped does a secret have value.” Het is moeilijk om een patroon te doorbreken en het beter te doen dan je ouders. Je kunt de hoofdpersoon enigszins begrijpen. Ik bedoel, wie wil zich niet af en toe speciaal voelen? Vooral als je het gevoel hebt dat je leven heel gewoon is. “What we see is not the only truth. And not all of what we see is true.”
A Rejected Story bespreekt ook gewone mensen. Dit verhaal gaat over een stad waar de inwoners allemaal hetzelfde zijn; ze kijken naar dezelfde series en dragen dezelfde kleren. Waar zijn hun unieke identiteiten? Van buitenaf gezien zijn de stadsbewoners net een mierenkolonie. “We’re seeing only the world we can see, and maybe we’re under the delusion that it’s the whole world.”
Het laatste verhaal in het boek, Division, gaat over keuzes. Ga je voor de keuze die je een goed persoon maakt of kies je voor je eigen overlevingskansen? Geen makkelijke keuze, zeker niet als de keuze die je maakt niet afdoende is.
Bij het lezen van de verhalen kom je veel aspecten van de Koreaanse cultuur tegen zoals begrafenisgewoonten, bergwandelingen en de waarde van wilde ginseng. Het belang van het huwelijk en het hebben van een gezin om op te vertrouwen neemt in alle verhalen een prominente plaats in.
De meeste verhalen zijn zowel zwaar en diepgaand als licht met grappige en positieve gedachten naast de minder vrolijke gebeurtenissen. Ze behandelen zware thema’s, zoals pedofilie, affaires, zoeken naar een familielid of naar waarheid, geheimen, liefde en verlies. Altijd met een sprankje hoop, ergens. Personages van het ene verhaal duiken in latere verhalen weer op. Je herkent ze meteen, omdat hun voor- en tegenslagen je aangrijpen. Alle verhalen samen vertellen een groter verhaal over tijd en over hoe mensen deel uitmaken van iets groters. Maar geen uniek deel.
Na sommige verhalen legde ik het boek even neer om na te denken over wat ik net had gelezen. De mooie zinnen en de gedenkwaardige personages en hun gedachten bleven me bij. De schrijfstijl (of vertaling) maakte de verhalen intenser en trok mij de wereld van het boek in. De auteur biedt mogelijke betekenissen en boodschappen, maar je kunt er nog veel meer verzinnen als je nadenkt over de overeenkomsten met de manier waarop je zelf leeft. What Makes a City? is geen boek om in één keer uit te lezen, maar eerder een boek waarvan je een verhaal per dag leest en nadenkt over de betekenis van dat ene verhaal.
Dit is een van de interessantere boeken die ik het afgelopen jaar heb gelezen en ook een boek dat ik af en toe zal herlezen. Het inspireert me om een betere schrijver te worden en meer ‘flow’ toe te voegen aan mijn zinnen.
1
Reageer op deze recensie
