Heimwee, gemis of verlangen?

Dit boek staat al ruim 17 jaar in mijn kast. Ik herlas het en het was weer als nieuw. Ik las de Zweedse vertaling van een oorspronkelijk in het Engels geschreven boek. Linda Olsson is weliswaar Zweedse maar ze woont al jaren in Nieuw Zeeland. Ze wilde het niet zelf vertalen. Ze legt uit waarom maar duidelijk werd het me niet.
Hoe dan ook, in Nieuw Zeeland werd het boek een groot succes, evenals in Zweden.

Ik weet niet of de Nederlandse vertaling eveneens besluit met een soort nawoord maar in de Zweedse wordt het boek afgesloten met een samenvatting van wat ze vertelde op de Zweedse radio, zomer 2007.
Ze vertelt over zichzelf en haar gezin en wat Zweden voor hen betekent. Ze houdt een hele verhandeling over de verschillen tussen gemis en verlangen die ik niet bijster interessant vond. Zoals je ziet aan de titel van mijn recensie voegde ik er nog het begrip heimwee aan toe.
Nadat ik haar betoog had gelezen begreep ik beter waarom ze juist zo dit boek had geschreven. Het staat namelijk bol van de natuur- en landschapsbeschrijvingen. Ook worden veelvuldig maaltijden bereid en lezen we over Zweedse gebruiken en eigenaardigheden. Voor nieuwsgierige lezers best leuke weetjes.

Het boek gaat over een jonge vrouw die een huis huurt in Midden Zweden om er een boek te voltooien. Het huis ligt afgelegen. Het dichtstbijzijnde huis blijkt te worden bewoond door een oude vrouw. Er is aanvankelijk geen contact maar de jonge Veronika steekt telkens haar hand op als ze het huis van haar buurvrouw passeert. Als Astrid Veronika al dagenlang niet heeft gezien gaat ze poolshoogte nemen en zo ontstaat een voorzichtig contact. Geleidelijk aan vertellen de vrouwen elkaar hun levensverhaal, onderwijl maaltijden bereidend, lange wandelingen makend en bessen plukkend.
Allemaal reuze idyllisch en de verhalen die de vrouwen elkaar vertellen zijn boeiend genoeg om naar te luisteren. Die verhalen suggereren de diepte in te gaan maar dat doen ze nergens. Niets wordt echt uitgewerkt en dat is hinderlijk. Ook reageren de vrouwen niet op elkaars verhalen. Ze luisteren alleen. Dat lijkt heel mooi en dat is het natuurlijk ook maar voor een boek is het onvoldoende. Zelfs bij zeer schokkende, ronduit misdadige elementen in de verhalen wordt er niet gereageerd. Uiteindelijk wordt het contact tussen de vrouwen daardoor erg vrijblijvend maar er wordt gesuggereerd dat de dames heel hecht worden.
Ik kreeg de indruk dat de schrijfster gewoon iets over haar moederland wilde vertellen en dat omlijstte met emotionele verhalen. Geen goed idee.

Dan de Nederlandse titel van het boek. Volkomen fantasieloos. De oorspronkelijke titel luidt Let me sing you gentle songs. Prachtig, net als de vrijwel letterlijke vertaling ervan in het Zweeds: Nu vill jag sjunga dig milda sånger. Het is een dichtregel van de Zweedse dichteres Karin Boye.
Door het hele boek heen staan dichtregels en andere aanhalingen waarvan Olsson de bronnen vermeldt achterin het boek.

Ik waande me weer even in mijn geliefde Zweden. Linda Olsson schrijft prachtig over natuur en landschap. Zoete herinneringen kwamen boven drijven. Daaraan dankt het boek mijn drie sterren.
Op de voorkant van het boek zie je twee handen vol wilde aardbeitjes. Smultron in het Zweeds. Het zijn geliefde vruchtjes in Zweden. Smultronstället, de plek waar ze groeien, betekent in het Zweeds, lievelingsplek.
Verhaaltechnisch zit het boek ook prima in elkaar maar inhoudelijk slaat de schrijfster de plank volkomen mis.
Het is te pretentieus en, nogmaals, niets wordt uitgewerkt.