een aaneenschakeling van treurnis

Ik ben er weer eens ingetrapt. Er waren zoveel loftrompetten gestoken over dit boek dat ik mijn nieuwsgierigheid niet kon bedwingen en het heb gekocht. Iets dat ik zelden doe. Geef mij de bieb maar.
Op de voorkant prijkt een stickertje met de tekst: Deense bestseller, al meer dan 375.000 ex. verkocht.
In Het Parool van 23 maart stond een uitgebreid vraaggesprek met de jonge schrijver. Ook dat verhaal maakte me nieuwsgierig.

Het boek beschrijft de oeverloze treurnis van een arm gezin, verslonzend op hun boerderij. Het erf staat vol met rommel, zoals je dat ook in ons land regelmatig aantreft.
De ouders beschikken over geen enkele opvoedkundige kwaliteit. De drie kinderen worden verwaarloosd, vaak let niemand op hen. Moeder gaat gebukt onder allerhande kwalen en het gezin houdt nauwelijks het hoofd boven water.
Het boek is autobiografisch. Thomas, Tue in het verhaal, schrijft gewoon alle wederwaardigheden over het gezin op, niet meer en niet minder. In korte, bijna zakelijke zinnen. De registratie van een uitzichtloos bestaan.
We lezen over een oneindig aantal sigaretten dat wordt opgestoken, over drank, onderbroeken, poep en pies, dode dieren, scheldpartijen, draaien om oren, het houdt nooit op.
Lichtpuntjes? Niet waargenomen. Humor? niet ontdekt. Lyrische beschrijvingen? Waar dan?

Tue zit op de basisschool en lijkt alles broodnuchter over zich heen te laten komen. Thomas registreert de feiten in korte hoofdstukjes.
Achterin het boek staat dat dit boek deel één van een trilogie is. In deel drie is Tue uit zijn appartement in Kopenhagen gezet. Hij wordt dakloos. Kijk, dat zijn nog eens vooruitzichten.
Ik verheug me op de volgende delen........

Twee sterren, voor de moeite.