Het uiteindelijke lot tegemoet ?

Dagbladet, een Noorse krant, schreef: 'een klein meesterwerk over de dood. Het is, simpel gezegd, geweldige literatuur.'
Daar ben ik het helemaal mee eens maar, ging het wel over de dood? Ik ben er niet zeker van. Het boekje gaat ook over eenzaamheid en verlangen, over magie en mystiek van natuur en alleen overgeleverd zijn aan de elementen. De kou, de sneeuw, de maan, de sterren, het bos, de duisternis.
Als je daar helemaal alleen bent en het is donker, wat gebeurt er dan? Zie je iets of verbeeld je het je maar? Hoor je iets of verbeeld je het je maar? Je voelt van alles. Angst, kou, ontreddering, verlangen, hoop.
Wat staat je te doen? Je bent verdwaald. Wat is de juiste richting? Heeft het zin om zomaar ergens heen te gaan? Je bent al zo moe....

Ik weet niet of dit een recensie is. Het is in elk geval een leeservaring die me betoverde omdat het boekje me zeer aansprak. Het deed me denken aan de vele boeken van Castaneda die ik ooit verslonden heb.
Fosse heeft op onnavolgbare wijze beschreven hoe het kan zijn als het einde nabij is of als je verlangt naar de dood of hoe het is als je helemaal alleen aan jezelf bent overgeleverd. Toch straalt het verhaal geen wanhoop uit maar een diep verlangen naar harmonie, rust en schoonheid. De eenzame schrijver overwint zijn angst en laat zich meevoeren naar een schitterend wit.
Zo te kunnen schrijven!