Geleidelijk aan begon het haar te dagen.

Alicja Gescinska ( 1981) is een Pools-Vlaamse filosofe, schrijfster en tv-maakster.
Ze schrijft in bedrieglijk eenvoudige taal, maar ondertussen roert ze belangrijke thema's aan waar ze op speelse en aanschouwelijke wijze over schrijft. Hier en daar is in de tekst zichtbaar dat ze geen Vlaamse van oorsprong is maar dat is nergens storend. Ik vond het een verademing dat ze gewoon hen en hun schreef waar menigeen tegenwoordig ze schrijft. Haar proza is mede daardoor voor mij prettig leesbaar.

De compositie van dit boekje is doordacht in al haar eenvoud: fotografe uit West-Europa, het land wordt niet genoemd, reist naar Beiroet om een fotoreportage te maken van de bewoners van de stad. Met argeloos westerse ogen tuurt ze door de camera en maakt ogenschijnlijk treffende portretten.
Ze laat haar werk met een zekere trots zien aan vrouwen met wie ze kennismaakt en al snel vriendschap sluit.
Ze reageren anders dan ze had verwacht. Dit maakt haar onzeker en het duurt even voordat de kwartjes rinkelend beginnen te vallen.
Ze wordt zich bewust van haar westerse blik en geleidelijk aan stelt ze zich open voor de opvattingen, de kritiek, van haar nieuwe Libanese vriendinnen. In de weken die volgen verandert haar objectkeuze. Ze wordt een geëngageerde fotografe die haar politieke opvattingen laat meespelen in haar werk.
Eenmaal thuis laat het onderwerp haar niet meer los. Ze zoekt mensen op om hun verhalen te horen. De foto's worden minder belangrijk dan de verhalen, die ze toevoegt aan de foto's die ze tentoonstelt.

Aan het woord is een creatieve schrijfster die mooie zinnen maakt en haar filosofische inzichten er moeiteloos doorheen vlecht.
Mocht je zin hebben in een inzichtverrijkend verhaal zonder al te veel gemoraliseer, mocht je zin hebben om je mening over vluchtelingen te nuanceren, lees dan dit boek.