“No story ever ends, does it? It just leads into others.”

Ik ben absoluut een fan van Rick Riordan's boeken. Ik heb bijna al zijn boeken lezen. Ik lees zijn boeken dan ook al jaren, het voelt bijna alsof ik met Percy en zijn vrienden ben opgegroeid. De Percy Jackson boeken voelen voor mij als thuiskomen. Elke keer als ik lees over Percy, zijn vrienden, Kamp Halfbloed voelt het alsof ik thuis kom. “De beproevingen van Apollo” serie heeft mijn hart dan ook weten te stelen.

Ik keek al heel lang uit naar “De toren van Nero”. Daarom baalde ik ook zo ontzettend dat ik me niet kon concentreren op dit boek in het begin. Zo erg zelfs dat ik het boek even heb weg gelegd en in plaats daarvan een graphic novel ben gaan lezen. Maar dat heeft wel geholpen. Daarna vloog ik door het boek heen. Hoe verder ik kwam hoe nieuwsgieriger ik werd. Het is lang geleden dat ik zo lekker heb gelezen. Zo makkelijk ook. De schrijfstijl helpt daar ook goed bij.

Ook dit is weer een typisch Riordan boek. Het zit vol avontuur, problemen die door te vechten of logisch na te denken opgelost kunnen worden, humor, plannen en nieuwe mythologisch monsters. Ook heb ik er van genoten om weer oude bekende terug te zien, zoals Rachel, Nico en personages die we in deze serie hebben ontmoet. Het is leuk om te lezen hoe het met ze gaat.

Ik kan ook bijna niet geloven dat ik dit ga zeggen, maar ik denk dat ik Will een nog leuker personage vind dan Percy. Hij is zo schattig en lief. Hij is gewoon puur zonneschijn. Hij zorgt ook zo goed voor Nico, door Will wordt hij meer levendiger. Het zijn tegenpolen op de beste manier. Ik vind het ook leuk dat Nico’s rol steeds groter en belangrijker word. Hij is ook verandert op een positieve manier. Ik zou het echt geweldig vinden als Nico en Will hun eigen boek of serie krijgen, zeker omdat daar naar wordt gehint op het einde van dit boek.

Wat me wel opviel en wat ik anders vond dan in de andere boeken van hem is dat de strijd in dit boek veel meer innerlijk was dan fysiek. Er zijn fysieke gevechten, vooral op het einde, maar door het hele boek heen is een innerlijke strijd aanwezig, waardoor dit boek me veel meer heeft geraakt dan de andere boeken.

Apollo is ook echt zo erg verandert door de serie heen. Hij is echt een leuk personage geworden. Een personage waar ik graag over lees. Zijn ontwikkeling is ook indrukwekkend. Zijn gevoelens zijn intens. Hij leeft niet meer alleen voor zichzelf.

Maar ook Meg kun je niet vergeten. In het begin van de serie vond ik haar echt helemaal niks. Maar ergens is dat verandert en ben ik haar gaan waarderen en zelfs gaan respecteren. Ze is zo anders dan aan het begin van de serie. Ze is zo gegroeid en ik begrijp helemaal wat Apollo in haar ziet.
Ik hou ook heel erg van het idee dat iedereen een held is op zijn eigen manier.

Nero is ook de perfecte schurk voor dit boek. Ik haat hem echt. Hij is geen schurk, die je stiekem leuk vind, maar hij zorgt wel voor interessante en verrassende wendingen in dit boek. Toen de strijd eenmaal los barste, was het boek ook maar moeilijk weg te leggen.

Het is een mooi einde van een serie waarvan ik niet had gedacht dat ik er zo erg om zou gaan geven. Ik dacht wel dat het is anders zou eindigen, met Apollo en Kamp Halfbloed.