“Ugh. Feelings.”

Ik kwam er met dit boek echt achter dat ik meer van de personage gedreven verhalen ben dan de plot gedreven verhalen. Want dit verhaal is duidelijk een plot gedreven verhaal. Het verhaal is constant in beweging, altijd gebeurd er wel wat. Zowat altijd zijn ze ook aan het reizen, wat ik niet heel erg vind. Ik hou wel van een crazy roadtrip, maar ik had graag wat meer moment gehad met de personage samen, wat meer gesprekken, wat meer momenten van rust. Ondanks dat dit verhaal altijd in beweging is leer je de personages wel kennen en leren ze zichzelf ook beter kennen.

Henry leer je kennen als een echte drama queen. Hij maakt zo veel fouten, maar komt overal mee weg. Ik heb hem zo vaak willen slaan, om hem tot besef laten komen of omdat ik me gewoon zo aan hem irriteerde. Door je dramatische gedrag vergeet je heel snel dat hij het ook niet makkelijk heeft en hij ook maar probeert te overleven. Tegen het einde leefde ik best wel met hem mee, wat ik in het begin van het verhaal niet had verwacht.

Percy is gewoon Percy. Hij is mijn soft boy. Het is moeilijk om hem niet te mogen. Ik vind het zo jammer dat dit boek niet meer momenten tussen Henry en Percy had. Ik heb echt meer nodig.

En dan heb je Felicity nog. In het begin wist ik niet wat ik van haar moest denken, maar hoe beter je haar leert kennen, hoe meer je er achterkomt dat ze vindingrijk is en veel slimmer is dan ze laat merken. Ik ben echt zo blij dat het tweede boek in deze serie over haar gaat. Dat verdient ze echt.

Je kunt merken dat het begin van het verhaal er echt is om de sfeer neer te zetten, het is iets waar je door heen moet om bij het echte verhaal te komen, het interessante verhaal. Het begin is echt saai vergeleken bij de rest. Dit verhaal zit vol plottwisten, geheimen en mysteries om te ontdekken. Niks is wat het lijkt. Je hebt geen idee wat je kunt verwachten. Ook al kon ik op een gegeven moment wel aanvoelen of er wat slechts of goeds zou gebeuren, maar dat maakt het niet minder spannend.

Dit boek speelt zich af in het verhalen, toch voelt het niet zo. Door de moderne schrijfstijl. Wat ik eigenlijk wel fijn vind. Je kunt het eigenlijk alleen merken aan bepaalde woorden, die nu niet meer gebruikt worden, aan de geneeskunde en aan de maatschappij, het verschil in klasse, jongens en meisjes, blank en zwart. Het komt er allemaal wel in voor en wordt benoemd, maar het speelt niet de hoofdrol in het verhaal.

Ik weet wel zeker dat ik dit verhaal leuker had gevonden als ik het verhaal zonder zoveel pauzes had gelezen. Ik heb dit boek gelezen als een buddy read en we hadden een beetje een verkeerde tijd gekozen ervoor. Ik merkte dat ik me steeds minder verbonden voelde met de personages en eigenlijk alleen nog maar verder las om het uit gelezen te hebben, wat best wel jammer vooral met het einde van het verhaal. Gelukkig heb ik nog een kans met Felicity.