“The problem with broken hearts isn’t that they kill you. It’s that they don’t.”

Ik had “De zon is ook een ster” van Nicola Yoon al gelezen, een boek waar ik van genoten heb, en toch had ik niet direct de neiging om dit boek te gaan lezen, tot ik hem bij de bieb tegen kwam. En wat ben ik blij dat ik het boek toch opgepakt heb.

Met de vrolijke voorkant van dit boek verwacht je een heel ander soort verhaal.
Het is geen liefdesverhaal, maar wel een verhaal over liefde. Het is treuriger dan je zou verwachten, maar toch ook hoopvol. Het is emotioneel, maar ook vrolijk.

Dit is allemaal te danken aan de schrijfstijl. Die zorgt ervoor dat het boek toch licht blijft. Het zorgt ervoor dat je verder wilt lezen ondanks de wat zwaardere onderwerpen.

Het is een verhaal over leven met verdriet, maar ook liefde vinden en de sprong in het diepe wagen. Voeg daar familie, vriendschap, dansen en een beetje magie aan toe en je hebt een verhaal dat je niet snel vergeet. Ik denk dat dit zo’n verhaal is waar je steeds weer iets van kunt leren en je steeds weer anders gaat raken tijdens verschillende fases van je leven.

Toen ik aan dit verhaal begon had ik niet verwacht dat het zo’n impact op mij zou gaan hebben. Door dit boek ben ik steeds anders over liefde gaan denken. Ik ben mee gegroeid met Evie terwijl zij meer over de betekenis van liefde leerde en tot nieuwe inzichten kwam.

Nicola’s eindwoord geeft het verhaal nog een diepere laag, het maakt het verhaal krachtiger, echter. Ik las het echt met tranen in mijn ogen, zoveel emoties stroomde door mij heen.