“Why, sometimes I've believed as many as six impossible things before breakfast."

Ik lees eigenlijk nooit klassiekers. Ik heb het een paar keer geprobeerd, maar ik begreep ze eigenlijk nooit genoeg om er van te kunnen genieten. Engels is niet de taal waarmee ik ben opgegroeid. Ik kan het prima lezen. Ik heb ook eigenlijk bijna al mijn boeken in het Engels, maar dat is allemaal Engels van deze tijd. Als je de klassiekers wilt lezen, dan zijn ze vaak in oud Engels geschreven of zo filosofisch dat het niet goed begrijp en dat haalt gewoon het plezier eruit. En ik lees voor mijn plezier.

Toch zijn er een paar klassiekers waar ik in geïnteresseerd ben. Dit komt vooral door de films en series die ik heb gezien, die gebaseerd zijn op klassiekers. Ik heb dan genoten van het verhaal en ben erdoor benieuwd naar het origineel. Alice in Wonderland was een van deze klassiekers.

Ondanks dat het verhaal raar, vreemd en onzinnig is, blijf je lezen omdat het zo fantasierijk is en je nieuwsgierig bent naar hoe het verder gaat. Je vraagt je de hele tijd af of het een droom is of niet. Het was ook leuk om Alice’s gedachtengang te volgen, haar altijd aanwezige nieuwsgierigheid.

Ik had alleen graag wat meer diepgang gehad, de personages beter leren kennen. Maar daar is het boek ook eigenlijk te kort voor. Ook al hadden sommige stukken van mij wel vervangen mogen worden. Wel snap ik waarom dit verhaal zoveel mensen inspireert en blijft inspirerend.