Niet verwacht

“We are all anthologies. We are each thousand of pages long, filled with fairy tales and poetry, mysteries and tragedy, forgotten stories in the back no one will ever read.”

Ik had niet verwacht dat ik dit boek zou lezen. Ik had er wel eens van gehoord, maar ik had niet echt een intentie om het boek ook echt lezen, dacht ook niet dat dit boek iets voor mij zou zijn. Maar toen zag ik hem bij de bieb staan en dacht waarom ook niet. Na wat andere boeken te hebben gelezen, keek ik eigenlijk best wel uit om dit boek te lezen. Ik hoopte dat dit een boek was waar ik zo door heen was en me intrigeerde tegelijkertijd. Dat was gelukkig precies wat het deed.

In het begin moest ik nogal wennen aan de schrijfstijl. Deze vond ik nogal gedetailleerd, vol feiten, waarvan ik niet de meerwaarde van in zag, maar die ik toch moest verwerken, maar op een gegeven moment voegde dit wat toe aan de serie. Er waren momenten in dit boek dacht ik dit is zo mooi geschreven of ik had nog nooit op die manier naar iets gekeken. Door de schrijfstijl werden sommige situaties juist logischer.

De spanning in dit boek was nooit echt ver te vinden. Hoe verder ik in het boek kwam, hoe sneller ik begon te lezen. Ik was gewoon zo benieuwd naar wat er nog meer zou gebeuren. Het is lang geleden dat zoveel op een dag heb gelezen en ik vond het heerlijk dat dit weer een keer gebeurde.
Natuurlijk is dit geen realistisch boek en gebeuren er dingen waarvan je denkt hoe kan dit gebeuren en wat, maar toch blijf je verder lezen, want je wilt weten wat er nog meer gaat gebeuren. Op een gegeven moment verwacht je ook dat er steeds meer gekke dingen gaan gebeuren en kijk je er naar uit om te kijken wat er nu weer gebeurt. Je wordt steeds weer verrast. In het begin wordt het ook al snel duidelijk dat dit alles behalve een realistisch boek gaat worden en dat je daar gewoon maar in mee moet gaan. Ook al gebeuren er wel een paar dingen die een beetje overdreven zijn.

De wereld was een van de elementen, die ik interessant vond. Ik vond het vooral interessant hoe hij was opgebouwd en de invloed die elk personages daarop had. Het concept tijd speelt alleen echt geen rol in dit boek. Je hebt ook geen idee hoe lang dit verhaal is.

Ik had wel het gevoel dat er een diepere laag in het boek aanwezig was dan je in eerste instantie denkt. Zo zaten er best wel een paar mooie inzichten voor het leven in. Zoals dat zonder tijd niks meer bijzonder is. Ik denk zelfs dat je het een tweede keer moet lezen om dit allemaal te doorzien. Ook de reacties van de verschillende personages op de neverworld wake. Allemaal reageren ze totaal anders op deze situatie en gaan ze er anders mee om. Wat ik persoonlijk best wel fascinerend vind.

Het einde van het verhaal verraste me. Ik weet nog steeds niet precies wat ik er van moet denken. Het heeft allemaal te maken met Jim’s dood. Vrij in het begin merk je al de aanwezigheid er al van, de spanning, maar veel weet je er dan nog niet van. Toch maakt het je nieuwsgierig naar meer. En hoe meer je er over te weten komt, hoe nieuwsgieriger je wordt, want dit is toch niet te geloven wat hier gebeurt.

Je komt er achter dat je niemand eigenlijk echt kent in dit boek, dat je niemand kunt vertrouwen. Iedereen is zo anders dan wat je in eerste instantie dacht. Eigenlijk is niemand van hen echt aardig. Toch leer je ze wel goed kennen, hun goede en hun duistere kanten, die zo absurd zijn dat ze je echt blijven verbazen.

Het is een verhaal waarbij je van alles kunt verwachten, wat je steeds weer blijft verbazen. Het bizar, uniek en je wilt niet stoppen met lezen.