De satirische en vaak hilarische toon zorgde voor momenten waarop ik echt hardop moest lachen

In Broken Glass vertelt Alain Mabanckou het verhaal van een klein en morsig café in Congo-Brazzaville, Credit Gone West. De vaste klant en verteller, Broken Glass, een gevallen leraar die verdrinkt in alcohol, krijgt van de eigenaar de opdracht om de levens van de stamgasten vast te leggen. Hij schrijft in een schrift, zonder punten maar met een eindeloze stroom komma’s en zo ontstaat een afscheidsbrief aan het café en zijn mensen. Alain Mabanckou verweeft in dat schrift tragikomische verhalen en talloze literaire verwijzingen, waardoor de roman tegelijk serieus en speels wordt.

Wat mij verbaasde, is dat ik de afwezigheid van punten helemaal niet storend vond. Het gaf juist ritme en vaart, alsof ik rechtstreeks in het hoofd van Broken Glass meedacht; met al zijn dronken maar scherpe observaties. Het was bovendien waardevol om eindelijk een boek uit Congo-Brazzaville te lezen, een mooie aanvulling op mijn leeschallenge.

Extra leuk was de zoektocht naar de 170 verborgen klassiekers; op pagina 59 vond ik pas de eerste, de oorlog van het einde van de wereld. Uiteindelijk herkende ik er slechts 16, wat meteen een reden geeft om nog eens terug te keren en scherper te lezen.

De satirische en vaak hilarische toon zorgde voor momenten waarop ik echt hardop moest lachen, terwijl tegelijk thema’s als vergankelijkheid en mislukking meespeelden, licht maar toch scherp gebracht door Alain Mabanckou.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik er in het begin niet helemaal in kwam, maar hoe langer ik las hoe beter het werd en hoe meer ik erin werd gezogen; na twee dagen niet lezen moest ik opnieuw inkomen, maar daarna wilde ik helemaal niet meer stoppen. Dat gevoel, dat een boek je steeds verder meevoert en je niet loslaat, maakt dat ik Broken Glass zie als een bijzondere ervaring; eentje die ik graag aanbeveel aan degene die openstaan voor iets anders, iets speels en tegelijk gelaagd.