Sassy Lizzy is echt een personage waar ik fan van ben.

In Pride and Prejudice laat Jane Austen ons kennismaken met Elizabeth Bennet, een jonge vrouw die eigenzinnig en scherp van tong is. Haar moeder wil haar het liefst koppelen aan een rijke man, maar Elizabeth wil vooral zelf bepalen wie haar hart wint. Als de trotse Mr Darcy in beeld komt, heeft ze al snel haar oordeel klaar; arrogant, afstandelijk en totaal niet aantrekkelijk als huwelijkspartner. Ondertussen verschijnen er andere huwelijkskandidaten en is de vraag wie uiteindelijk de juiste keuze voor Elizabeth zal zijn.

Wat ik verrassend vond, is dat ik eigenlijk helemaal niet gespoilerd was over dit boek. Ik dacht altijd dat iedereen massaal viel voor Mr Darcy en dat hij dé grote droomman was. Ik heb me vaak afgevraagd; waarom vinden wij meneer Darcy leuk? Wij vinden hem toch leuk? Dat het beeld dat ik cultureel had helemaal niet overeenkwam met de start van het verhaal, gaf me bijna een soort inside joke gevoel.

Qua genre merk ik dat een ‘klassieke romance’ mij eigenlijk net zo goed niet pakt als een ‘moderne romance’. Maar dit boek had iets dat het tóch wat leuker maakte. Dat zit hem denk ik in de sfeer die me een beetje deed denken aan Bridgerton; de dansen, de luxe huizen, de roddelende families. (Ja, ik heb wel Bridgerton gezien. Nee, ik had nog nooit Jane Austen gelezen). Daarbij is het taalgebruik heerlijk overdreven en daardoor juist grappig. Vooral de momenten waarop Elizabeth haar scherpe opmerkingen eruit gooit, vond ik geweldig. Sassy Lizzy is echt een personage waar ik fan van ben. U go girl!

De laatste dertig procent van het boek vond ik ook duidelijk sterker. Er zat meer vaart in, minder eindeloos gekonkel en meer actie. Dat maakte dat ik uiteindelijk toch met plezier het einde haalde. Conclusie: Pride and Prejudice is niet mijn favoriete leeservaring ooit, maar wel eentje die ik niet had willen missen. En ik snap nu ook beter waarom de naam Jane Austen nog steeds zo groot is in de literatuurgeschiedenis.