Dat klinkt misschien hard, maar voor mij was dit vooral een oefening in doorzetten, niet in genieten.

Hogere machten van Joost de Vries begint zijn verhaal in de turbulente jaren dertig van de vorige eeuw en volgt James Welmoed en Elizabeth van Elzenburg. James is een ambitieuze ambtenaar, terwijl Elizabeth een flamboyante schrijver in de dop is. Hun levens raken in elkaar verstrengeld door een affaire die decennia lang standhoudt, terwijl de wereld om hen heen drastisch verandert. Van Bandoeng naar Londen tijdens de Blitz en van naoorlogs Den Haag tot Caïro: de twee worden geconfronteerd met liefde, verraad, ijdelheid en verlangen. Het klinkt als een episch verhaal dat generaties en continenten omspant; een roman die groot wil uitpakken en geschiedenis en intimiteit met elkaar verbindt.

Toch bleef mijn leeservaring achter bij de belofte. Het boek wordt in een rotgang verteld; voor mij ging het veel te snel, waardoor ik nauwelijks tijd kreeg om echt mee te leven.

Vooral het taalgebruik was een struikelblok. Ik kreeg voortdurend het gevoel dat Joost de Vries iets wilde bewijzen met zijn stijl, alsof hij mij wilde overtuigen van zijn belezenheid in plaats van mij mee te nemen in een verhaal. In het begin was ik nog wel geboeid, vooral door de jeugd van James, maar dat gevoel verdween snel. De personages bleven afstandelijk en ongrijpbaar, en eerlijk gezegd interesseerden ze me totaal niet.

Daarbij vond ik de vormgeving van de dialogen met streepjes storend; het haalde me steeds uit de tekst. Ook merkte ik dat ik tegen het lezen op begon te zien, iets wat ik zelden zo sterk ervaar. Mijn voorgevoel dat dit boek niet bij mij zou passen, werd helaas bevestigd. Samen met De maat van alle dingen staat Hogere machten onderaan mijn persoonlijke Libris Literatuurprijs 2025-ranglijst. Dat klinkt misschien hard, maar voor mij was dit vooral een oefening in doorzetten, niet in genieten.