Voor mij blijft De keizer van Gladness vooral een ervaring die ergens tussen bewondering en twijfel in blijft hangen; en misschien is dat precies de kracht ervan.

In De keizer van Gladness schetst Ocean Vuong het verhaal van Hai, een 19-jarige jongen die op een zomeravond overweegt van een brug te springen. Zijn ontmoeting met Grazina, een oudere weduwe die worstelt met dementie, houdt hem tegen en leidt tot een onverwachte rol als haar mantelzorger. Wat volgt is een jaar waarin de twee, ondanks hun verschillen, een diepe band ontwikkelen die draait om zorg, verlies en een zoektocht naar betekenis. Het verhaal weeft persoonlijke trauma’s samen met grotere vragen over gemeenschap, tijd en herinnering.

Ik werd direct gegrepen door de eerste hoofdstukken. De zinnen zijn zo prachtig geformuleerd dat ik meermaals naar mijn markeerstift greep. Tegelijkertijd merkte ik dat dit gevoel niet het hele boek standhield; na een kwart werd de intensiteit van die eerste indruk wat diffuser. De opeenstapeling van metaforen werkte soms verstikkend, alsof de taal zich opdrong in plaats van de ervaring te verdiepen. Dat is enerzijds bewonderenswaardig – er is nauwelijks een vlakke passage – maar het maakte ook dat ik me afvroeg of elke gedachte echt méér glans nodig had.

Wat me bijbleef is de zware toon van de personages. Hai en Grazina lijken zich voortdurend in een neerwaartse spiraal te bevinden. De vraag of er überhaupt groei of verlichting komt, werd voor mij belangrijker dan de uitkomst zelf. Misschien is dat ook precies de bedoeling: dat vooruitgang niet altijd zichtbaar of lineair is, maar toch bestaat in de kleine verschuivingen van empathie en verbondenheid.

Mijn oordeel blijft dubbel. Ik vond het een mooi en zorgvuldig geschreven boek, maar ik twijfel aan de lezersgroep die ik ermee zou willen verblijden. Het is geen roman die je “even aanraadt” aan een vriend; daar is het te intens, te gelaagd en soms ook te vermoeiend voor. Tegelijkertijd verdient het zeker geen afwijzing, want er zitten scènes in die je nog lang bijblijven. Voor mij blijft De keizer van Gladness vooral een ervaring die ergens tussen bewondering en twijfel in blijft hangen; en misschien is dat precies de kracht ervan.