Ongemak en onbegrip

In Schaduwweduwe vertelt Christine Visser het verhaal van haar geheime relatie met de getrouwde acteur Wieger. Wat begint als een ontmoeting tijdens haar theaterstage, groeit uit tot een verboden, maar oprechte liefde die jarenlang verborgen blijft. Uit die liefde wordt een zoon geboren. Wanneer Wieger overlijdt, blijft Christine achter in de schaduw van zijn officiële gezin. Ze rouwt, maar zonder titel of erkenning; ze is een schaduwweduwe. In dit boek probeert ze die onzichtbaarheid te doorbreken en eindelijk haar kant van het verhaal te delen.

Ik vond het een eerlijk en kwetsbaar boek, maar ook een die me geregeld liet fronsen. Christine Visser schrijft openhartig, maar haar stijl sprak me niet altijd aan. De korte zinnen, soms afgebroken of volgestrooid met komma’s, haalden voor mij de vaart eruit. Er zitten zeker mooie, rake zinnen in – ik heb er een aantal gemarkeerd – maar ook passages waarbij ik mijn wenkbrauwen optrok. Wat me vooral bezighield: waarom zou je jezelf, je kind én een ander gezin dit aandoen? Natuurlijk spelen jeugdtrauma’s en angst mee, maar begrijpen doe ik het niet echt.

Daarnaast vraag ik me af in hoeverre we kunnen spreken van machtsmisbruik door Wieger; hoe je het ook wendt of keert, ik vond hem een foute vent.
Wat me ook stoorde, is dat de namen in het boek veranderd zijn, terwijl iedereen met een paar zoektermen op internet de echte mensen kan achterhalen. Waarom dan die schijn van anonimiteit? Het voelt alsof Christine Visser nu eindelijk uit de schaduw wil stappen, maar dat toch niet helemaal durft.

Het boek las verder wel snel weg. Het is ongemakkelijk, eerlijk, soms verontwaardigend – maar wel echt. En toen ik ontdekte dat Wieger niemand minder was dan Felix Strategier, viel mijn mond letterlijk open; dat gaf het verhaal ineens een heel andere lading.