Eerlijk over twijfels, irritaties en hoop

In De lange weg naar huis vertelt Sanne Zurné het waargebeurde verhaal van haar ontmoeting met Taubu, een visser uit het eilandenrijk Kiribati. Wat begint als een luchtige vakantieflirt, groeit uit tot een relatie die op de proef wordt gesteld door afstand, cultuurverschillen en de plotselinge komst van de coronapandemie. Wanneer Taubu vast komt te zitten in Nederland, verandert hun liefde in een strijd tegen regels en grenzen die soms onmenselijk voelen. Het boek biedt niet alleen een inkijk in een onbekend stukje wereld, maar ook in de weerbarstigheid van het dagelijks leven in lockdown, wanneer liefde letterlijk geen kant op kan.

Wat mij vooral trof, is hoe eerlijk Sanne Zurné durft te schrijven over haar twijfels, irritaties en hoop. Haar toon is open en zonder franje; dat maakt het verhaal dichtbij. Als lezer voelde ik mee met haar frustratie tegenover logge instanties en met de machteloosheid van Taubu, die ineens als ‘illegaal’ wordt bestempeld.

Tegelijkertijd zitten er zulke warme, menselijke momenten in zoals de buren die met oprechte nieuwsgierigheid luisteren naar Taubu’s verhalen over navigeren op zee. Dat soort scènes blijven hangen.
Ik hou van boeken die me iets leren over andere culturen, en Kiribati was voor mij geen onbekend land, maar wel eentje waar ik weinig van wist. Door dit boek kreeg ik niet alleen meer kennis over de eilandbewoners, maar ook over de kracht die nodig is om twee werelden samen te brengen.

De schrijfstijl is niet overdreven literair, maar juist daardoor voelt het oprecht. Het is leerzaam en ontroerend. Ik neem dit boek ook mee in mijn ‘lees rondom de wereld’-challenge, want ik vind verder geen beschikbare literatuur uit Kiribati – maar mocht iemand nog een tip hebben voor een boek uit Kiribati, laat het me weten, want ik ben duidelijk nog niet uitgelezen!