Fijn (na)zomrboek

Het was warm en ik was op zoek naar een nieuw boek om op te pakken. De laatste tijd ben ik behoorlijk in een romance stemming en daar leek dit boek bij te passen. Bovendien wilde ik met deze warmte geen boek lezen waarbij ik heel veel na moest denken. Mijn eerdere ervaring met Elke zomer daarna, het debuut van Carley Forrtune, deden mij vermoeden dat Ik zie je bij het meer nu voor mij het juiste boek was. Ik wist nu beter wat ik van het werk van deze auteur kon verwachten, heeft dit mij geholpen?

tien jaar geleden brachten Fern en Will samen één dag door. Aan het eind van deze dag beloofden ze elkaar een jaar later te zullen zien bij het resort van Ferns familie. Toen het zo ver was kwam Will alleen niet opdagen. En dat ieder jaar opnieuw. Nu, tien jaar later staat hij plotseling voor Ferns neus. Waarom juist nu, nu haar moederr pas geleden is gestorven en Fern niet weet wat ze met het resort en haar leven in Torronto wil? En waarom heeft Will haar al die jaren geleden toch zo laten zitten? Dit zijn vragen waar Fern graag antwoord op wil. Ze kan Will niet ontlopen, maar kan ze de aantrekkingskracht wel negeren?

Doordat ik nu weet dat de boeken van deze auteur niet binnen het young adult genre passen, wist ik beter wat ik kon verwachten. Ik merkte dat ik daardoor minder teleurgesteld was als na het lezen van Elke zomer daarna. Toen verwachtte ik een YA, maar die kreeg ik niet. Ik was vooral heel benieuwd of Ik zie je bij het meer het trucje van zijn voorganger zou herhalen en het verhaal dezelfde structuur zou hebben.

Dit bleek zo te zijn. In het verhaal volgen we Fern en via haar ogen ook Will. Je leert hen op deze manier allebei kennen. Door alles wat Fern heeft meegemaakt is het logisch dat ze niet goe dweet wat ze met zichzelf aan moet. Dit is door de auteur goed neergezett. Door haar omgang met Will leer je hem ook goed kennen. Hij heeft eveneens een hoop voor zijn kiezen gekregen en hier kom je langzamerhand achter. Wat ik wel erg snel vind gaan is de ontwikkeling van Fern, deze verloopt vrij abrupt. Will daarentegen doet langer over zijn ontwikkeling en daardoor voelt deze wat natuurlijker aan.

De schrijfstijl van de auteur is weer prima. Het past bij het feelgood genre en leest vlot weg. Het is niet een schrijfstijl die er met kop en schouders bovenuit steekt, maar dat verwacht ik ook niet. Het is lekker leesvoer waarbij je niet hoeft na te denken. De flashbacks naar die ene dag 10 jaar geleden houden het verhaal interessant, want je wilt weten hoe Fern en Will nader tot elkaar zijn gekomen en hoe het zo is gekomen dat Will haar heeft laten zitten.

Buiten deze vraag over de reden heeft het verhaal niet veel om het lijf. Het draait hier vooral om de personages en de chemie. Ik weet niet zo goed wat ik van de chemie vind. Ik denk dat Fern en Will wel goed bij elkaar passen. Ze zijn beiden gedreven, worstelen met veel en leren hier stapje voor stapje mee om te gaan. Het is alleen jammer dat het verhaal precies dezelfde structuur volgt als Elke zomer daarna en dat het in de uitwerking allemaal vrij basaal is. Er zijn geen spannende en ook weinig emotionele momenten te benoemen. Het kabbelt rustig voort. Normaal zou ik hier moeite mee hebben,maar op dit moment absoluut niet.

Ik zie je bij het meer van Carley Fortune is een boek dat zeer geschikt is voor de zomer. Het is loom en focust zich vooral op de personages en hun gevoelens voor elkaar. De chemie tussen Fern en Will lijkt aanwezig en de schrijfstijl is prima. Het verhaal heeft niet veel om het lijf. De boeken van deze auteur kabbelen allemaal voort op dezelfde basale structuur. Ik ben wel benieuwd of Fortune nog meer in haar mars heeft dan dit.