Verhaal krijgt me nog steeds niet mee

Zoals wel bekend houd ik van de “Bloed en As” serie van Jennifer L. Armentrout. Doordat ik meelees met de Engelse boeken loop ik al erg voor op de Nederlandse lezers. Dat geldt ook voor de “Flesh and Fire” serie, de prequel van “Bloed en As”. Ik las Schaduw in het vuur al in 2021 in het Engels, maar nu verscheen dan ook de Nederlandse vertaling. Heeft het lezen van het verhaal in mijn moedertaal mijn mening beïnvloed?

Seraphena heeft nooit haar eigen lot kunnen kiezen. Voor haar geboorte is ze al uitgekozen om de vrouw van de Primal God of Death te worden. Maar wat niemand weet, is dat dit niet Sera’s echte lot is. Zij is niet de goed beschermde maagd, maar een sluipmoordenaar. Haar missie is om deze God te verleiden en daarna te vermoorden. Maar dat blijkt lastiger dan gedacht… De onverwachte woorden en daden van de Primal weten de duisternis in haar te verjagen, en zijn aanwezigheid ontsteekt een passie die ze nog nooit heeft gevoeld.

Ik kende het verhaal natuurlijk al, maar ik merkte dat het mij minder deed dan From Blood and Ash. Ik was erg benieuwd of dat nu in het Nederlands ook zo zou zijn. Helaas, dit bleek te kloppen. Ik heb ook voor mijn doen erg lang over dit boek gedaan.

Wat mij bij mijn eerste leeservaring tegen de borst stuitte was de vele gelijkenissen tussen dit verhaal en dat van Uit bloed en as. Het begin is verschillend, maar als snel volgt deze prequel het bekende verhaal. Dezelfde structuur wordt gevolgd en zelfs de gebeurtenissen zijn behoorlijk vergelijkbaar. Hier had ik tijdens het herlezen ook last van, het irriteert me nog steeds. Ik merk dat dat mijn leesplezier behoorlijk kan beïnvloeden en dat is precies wat hier gebeurd is.

In tegenstelling tot andere aspecten van dit boek lijkt Sera niet echt op Poppy. Ja, beide meiden geven om de wereld om hen heen en willen het volk kosten wat kost beschermen dan wel redden. Aan de andere kant heeft Sera veel meer van de wereld gezien en weet hierdoor dus ook veel meer. In tegenstelling tot Poppy kende Sera naar haar afwijzing als gemalin door Nyktos meer vrijheid om te gaan en staan waar ze maar wilde. Hierdoor kon ze dus meer van de wereld ontdekken. Sterker nog, niemand zag haar echt meer staan. Wat dan wel weer vergelijkbaar met elkaar is, zijn de wreedheden die zowel Sera als Poppy hebben moeten verduren in het paleis. Ook de mannelijke personages hebben veel van elkaar weg.

Ondanks deze irritaties leest het verhaal prima weg. Het is alleen wel zo dat ik minder heb met deze serie dan met “Bloed en As”. Waar ik wel over val is de vertaling van Ash, een naam die in het Nederlands helemaal niet zo vreemd klinkt. Ik kan vrij slecht tegen vernederlandste namen als dat niet nodig is. Hier vind ik het dus niet nodig en eigenlijk een ergernis. Dit is waarschijnlijk één van de redenen dat ik zo lang over dit boek heb gedaan. Want zeg nou zelf, een maand is ook gewoon behoorlijk lang.

Het verhaal van dit boek vind ik ook minder interessant. Dit komt onder andere doordat ik een klik met de personages mis. Het is wel noodzakelijk om deze prequel te lezen, want er vielen voor mij echt wel dingen uit De kroon van gouden beenderen op zijn plaats die in het vervolg weer terugkeren. Ook de band tussen de goden en de draken wordt hier meer uitgewerkt en daardoor zichtbaarder. Dit is een mooi pluspunt aan dit boek. Toch vond ik het verhaal te veel in herhaling vallen en het boek te dik voor de belichaming van het verhaal. Ik zou best met minder pagina’s hebben kunnen leven.

Heb ik me vermaakt tijdens het lezen van Schaduw in het vuur? Ja, alles bij elkaar opgeteld wel. Ik vind de schrijfstijl fijn en het verhaal is onmisbaar voor “Bloed en as”. De vele overeenkomsten tussen de eerste delen van beide series stoorde me wel tijdens het lezen. Dit geldt eveneens voor dingen uit de vertaling. Voor de rest is dit een typisch Jennifer L. Armentrout boek met een goed uitgedachte en interessante wereld. Het had alleen in minder pagina’s kunnen worden verteld, want de vaart werd hierdoor uit het verhaal gehaald.