Heeft last van het tweede deelsyndroom

De Amerikaanse auteur Marie Lu brak begin vorig decennium in een klap door met haar dystopische “Legend” serie, dat goed paste binnen het toenmalige young adult landschap. Dit was namelijk de tijd waarin series als “De hongerspelen” en “Divergent” enorm populair waren. “Legend” werd daardoor een beetje een ondergeschoven kindje, maar desalniettemin succesvol. Tijdens de hoogtijdagen van de coronapandemie presteerde ik het om Legend, het eerste deel in de serie, te lezen. Ik gaf het toen vijf sterren, iets dat ik nu niet meer zo snel zou doen. Al die jaren later was het tijd voor het tweede boek, Wonderkind. Wist dit boek te voorkomen dat ik in een dip zou belanden na meerdere teleurstellende boeken?

Het verhaal pakt de draad direct na het einde van het vorige deel op. Toen dit boek verscheen was het niet gebruikelijk om series samen te vatten of om terug te grijpen op eerdere gebeurtenissen, dus het is even zoeken naar waar het ook alweer over gaat. June en Day hebben zich tegen de Republiek gekeerd en moeten nu op de vlucht. Ook al hebben ze een hekel aan de Patriotten, zich bij hen aansluiten is misschien wel hun beste kans op overleven. Lukt het June en Day om alle gebeurtenissen uit hun leven een plekje te geven en op hun doel af te blijven gaan?

Waar andere dystopische boeken uitblinken in zowel plot als personages, lukt het Lu niet om dit niveau te halen. Doordat June en Day afwisselend worden gevolgd leer je hun situatie goed kennen. De persoonlijkheden van beide komen ook goed naar voren, al had dit wel meer aandacht mogen hebben. Dit heeft zeker te maken met de ontwikkeling die young adult boeken de laatste jaren hebben doorgemaakt. Eerder was er meer focus op de plot dan op de personages. Wel maakt de auteur goed gebruik van de onzekerheden waar de hoofdpersonen mee te maken krijgen en weet deze goed over te brengen. Door alle gebeurtenissen en onzekerheden kunnen de personages wel op zichzelf en hun handelen reflecteren waardoor ze kunnen groeien. En dat is ook nodig, want ze wisten eerder geen blijvende indruk achter te laten. Helaas is dit nog steeds niet gelukt.

Waar deze roman wel in uitblinkt is de wereldbouw. Het verhaal speelt zich af in een alternatief Amerika waarin de overheid de bevolking strikt onder de duim houdt. Dat was je toen niet voor te stellen, maar inmiddels weten we wel beter. We hebben alles dat in deze serie voorbij komt al gezien: een dodelijke pandemie, weinig bewegingsvrijheid en een overheid die met de bevolking in de gaten houdt en aan zich onderwerpt met behulp van kunstmatige intelligentie. Hierdoor voelt de sfeer van dit boek continu beklemmend. De personages moeten constant op hun hoede zijn om zichzelf niet de dood in te jagen. Tegelijkertijd groeit, net als in de echte wereld, het verzet. De plot is hier volledig op gebouwd. Hierdoor is het voorspelbaar en minder intrigerend dan gehoopt. Het heeft wat last van het zijn van een tweede deel, de kennismaking is geweest maar het is nog te vroeg voor de explosie. En toch wil je blijven lezen om te weten hoe het verder gaat.

Net als in het eerste boek is de schrijfstijl vlot. De hoofdstukken zijn van gemiddelde lengte, maar het taalgebruik is toegankelijk. Hierdoor is het geschikt voor de jongere lezer, het beoogde publiek voor deze serie. Als oudere en meer ervaren lezer vlieg je er dan ook zo doorheen. De auteur wisselt vaak van perspectief, dit is noodzakelijk en gebeurt middenin een hoofdstuk. De eerste helft wordt vanuit het ene personage verteld, de tweede vanuit het andere personage. Dit zorgt voor een goed en compleet beeld van de situatie en vooral van de wereld, ook al moet je hier even in komen.

Ondanks dat Wonderkind een vlot geschreven verhaal is in de “Legend” serie van Marie Lu heeft het last van het zijn van een tweede deel. De personages kennen we al, maar weten de aandacht niet vast te houden. De plot is voorspelbaar en weet nergens echt uit te blinken. De beoogde doelgroep zal zich wel volledig in het verhaal kunnen verliezen aangezien de actiescènes elkaar in rap tempo opvolgen. Toch is de setting hetgeen waarin dit boek excelleert, want de sfeer is continu beklemmend. Het is ook best eng hoe de wereld die de auteur heeft geschapen al die jaren later steeds meer werkelijkheid lijkt te worden. Dit maakt erg nieuwsgierig naar Finale, het laatste deel in deze trilogie over June en Day.