Enkele prachtquotes maar too much

Dit boek stond al een tijdje op mijn leeslijst, omdat ik John Green ken en zijn boeken apprecieer, vanwege de coole titel 'Turtles all the Way down' en de mooie vormgeving van de cover. Toen ik het via een tweedehandswebsite kon aankopen, heb ik geen moment getwijfeld.
Het hoofdpersonage in het boek is Aza Holmes, 16 jaar. Eerst dacht ik dat Aza opnieuw een jongen was, waarbij zijn vriendin Daisy weerom een sterk-in-haar-schoenen-staande dame zou zijn. Dit is namelijk een vast patroon van John Green. Maar maar maar, niet deze keer :) Aza is dus een meisje met een praatzieke BFF Daisy. Dat maakt het al iets anders qua insteek. Bovendien zit je vooral veel in Aza's hoofd en raakt mee verstrikt in de wirwar van haar dwanggedachten. Want ja, Aza heeft een obsessief-compulsieve stoornis waarbij ze denkt dat ze allerhande ziektes gaat oplopen door dingen aan te raken, door lucht in te ademen, door te kussen, ... Ze moet ook om het uur haar pleister op haar vinger vervangen en hierbij duwt ze telkens die wonde opnieuw open... Fraai is het niet. Het stuk waarbij Aza en Daisy op zoek gaan naar de verdwenen vader van een oude jeugdvriend mocht wat meer uitgewerkt zijn voor mij, komt er in het begin in en na een tijdje verdwijnt vanonder de aandacht. Pas aan het eind wordt het er terug wat bijgesleurd.
Wat ik mooi vond: een aantal quotes en ook de lieve berichten die Aza en haar jeugdvriend Davis uitwisselen. Voorbeelden van een aantal mooie zinnen...
Over de ongrijpbaarheid van het leven:"You think you are the painter, but you're the canvas."
Over vriendschap en liefde: "Anybody can look at you. It's quite rare to find someone who sees the same world you see."
Wat ik minder goed vond: blijkbaar heeft John Green zelf ook OCD en wil hij tonen hoe dat echt is, maar voor mij ging het verhaal hierdoor extreem traag en werden het naar het einde toe veel teveel dezelfde hevige stormen in Aza's hoofd.